76 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej
Odznaka pamiątkowa | |
Historia | |
Państwo | Polska |
---|---|
Sformowanie | 1979 |
Rozformowanie | 31 grudnia 2011 |
Nazwa wyróżniająca | Poznański[1] |
Tradycje | |
Święto | 9 października[2] |
Dowódcy | |
Pierwszy | mjr Stanisław Kowalski |
Ostatni | ppłk Grzegorz Wiśniewski |
Organizacja | |
Numer | JW 2094[3] |
Dyslokacja | Poznań |
Rodzaj sił zbrojnych | Wojska OPK – do 1990 |
Rodzaj wojsk | Wojska obrony przeciwlotniczej |
Podległość |
76 Poznański dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej (76 dr OP) – samodzielny pododdział Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych.
Dywizjon stacjonował w Poznaniu, podlegał dowódcy 1 Śląskiej Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej; był jednym z dwóch, obok 31 dr OP dywizjonów stacjonujących na poznańskiej Ławicy. Głównym zadaniem jednostki była ochrona aglomeracji poznańskiej, obrona lotniska Ławica oraz 31 Bazy Lotnictwa Taktycznego. Dywizjon rozformowano 31 grudnia 2011 wraz z 1 Śląską Brygadą Rakietową Obrony Powietrznej.
Historia
Dywizjon powstał w roku 1979 na podstawie zarządzenia szefa sztabu Wojsk OPK i został włączony w struktury 79. spa OPK w Poznaniu. Jednostka usytuowana została nieopodal m. Chomęcice i wyposażona w przeciwlotniczy zestaw rakietowy typu S-125 Newa.
W roku 1982 dywizjon odbył pierwsze strzelania bojowe na poligonie w ZSRR. W 1995 roku, jeszcze w składzie 79. pr OP, na poligonie krajowym w Ustce dywizjon wykonał strzelania bojowe.
Po rozwiązaniu 79 pr OP, w roku 1998 dywizjon włączono w skład 1. Brygady Rakietowej OP w Bytomiu. W roku 2000 dowództwo i sztab dywizjonu zostały przeniesione z kompleksu koszarowego przy ulicy Rolnej w Poznaniu do nowego miejsca stałej dyslokacji, na ulicę Lotniczą. W 2002 roku dywizjon został przezbrojony w zestaw S-125 Newa-SC, z którego w maju tego roku wykonał strzelania kwalifikacyjne zmodernizowanego sprzętu.
Dywizjon otrzymał własną odznakę pamiątkową i oznakę rozpoznawczą zatwierdzone decyzją nr 123/MON z 10 kwietnia 2006[4]. Decyzją Ministra Obrony Narodowej nr 113/MON z 10 kwietnia 2006 ustalono święto dywizjonu obchodzone 9 października[2]. Nazwę wyróżniającą Poznański nadano jednostce decyzją nr 346/MON z 9 października 2009[1].
Struktura
- dowództwo i sztab,
- bateria dowodzenia,
- bateria radiotechniczna,
- bateria techniczna,
- bateria startowa (S-125 Newa-SC)
- bateria przeciwlotnicza (S-60, PKM-Z)
Dowódcy dywizjonu
- 1979–1981 – mjr Stanisław Kowalski
- 1981–1989 – ppłk Włodzimierz Baraniak
- 1987–1989 – mjr Henryk Graczyk (cz.p.o.)
- 1989–1990 – mjr Józef Łukasiewicz
- 1990–1991 – mjr Andrzej Jaroszuk (p.o.)
- 1991–2007 – ppłk Waldemar Ząbek
- 2007–25 lutego 2010– mjr Marek Szkudlarek (cz.p.o.)
- 25 lutego 2010 - 31 grudnia 2011 – ppłk Grzegorz Wiśniewski
Przypisy
- ↑ a b Decyzja Nr 346/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 9 października 2009 r.. [dostęp 2021-10-16]. (pol.).
- ↑ a b Decyzja Nr 113/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 kwietnia 2006 r.. [dostęp 2021-10-16]. (pol.).
- ↑ Archiwum Sił Powietrznych
- ↑ Decyzja Nr 123/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 kwietnia 2006 r.. [dostęp 2021-10-16]. (pol.).
Bibliografia
- 76 dywizjon rakietowy OP-Poznań. [dostęp 2011-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (pol.).
- 76 Poznański dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej
- p
- d
- e
Korpus OPL | |
---|---|
Dywizje OPK | |
Brygady OP |
|
Pułki OPL | |
Dywizjony OP |
|