Adtranz-Pafawag 113E
EU11-014 na stacji Wrocław Główny | |||
Inne oznaczenia | EU11 (Polska) | ||
---|---|---|---|
Producent | Adtranz-Pafawag | ||
Lata budowy | 1999–2004 | ||
Układ osi | Bo’Bo’ | ||
Wymiary | |||
Masa służbowa | 82 t | ||
Długość | 19 400 mm | ||
Szerokość | 2950 mm | ||
Wysokość | 3845 mm | ||
Średnica kół | 1100/1010 mm | ||
Napęd | |||
Trakcja | elektryczna | ||
Typ silników | 4FIA 7065 | ||
Liczba silników | 4 | ||
Parametry eksploatacyjne | |||
Moc ciągła | 5000 kW | ||
Moc godzinna | 6120 kW | ||
Maksymalna siła pociągowa | 300 kN | ||
Stosunek przekładni | 20:73 | ||
Prędkość konstrukcyjna | 220 km/h | ||
Maksymalna prędkość eksploatacyjna | 200 km/h | ||
|
Adtranz-Pafawag 113E (polska seria EU11; włoska seria E405) – lokomotywa elektryczna wyprodukowana w zakładach Adtranz-Pafawag w liczbie 42 sztuk. Lokomotywy zostały zamówione przez PKP, jednak z powodów finansowych nie zostały odebrane. Ostatecznie lokomotywy zostały zakupione przez koleje włoskie[1].
Eksploatacja
Polska
W połowie 1997 roku polskie koleje podpisały zamówienie na 42 elektrowozy jednosystemowe[1]. Pierwsza lokomotywa była testowana na torze doświadczalnym w Żmigrodzie[2]. Brak środków finansowych oraz niepowodzenie w pozyskaniu leasingodawcy spowodowały wycofanie zamówienia. W czerwcu 2002 roku zostały sprzedane przez producenta kolejom włoskim[1].
Włochy
Jazdy testowe we Włoszech lokomotyw oznakowanych jako seria E405 zostały przeprowadzone w ostatnim kwartale 2003 roku. Elektrowozy wykorzystywane są do prowadzenia pasażerskich pociągów ekspresowych oraz towarowych. Kursują na górskich liniach kolejowych w północnych Włoszech. Jedna z lokomotyw została skasowana w konsekwencji wypadku w pobliżu stacji Borghotto w grudniu 2006 roku[1].
Konstrukcja
Elektrowozy EU11 zostały zaprojektowane do prowadzenia szybkich pociągów ekspresowych oraz ciężkich pociągów towarowych. Projekt elektrowozu został opracowany w czterech ośrodkach w Szwajcarii, Niemczech i Polsce. Urządzenia przedziału maszynowego zamontowano wzdłuż ścian bocznych przy zachowaniu przejścia o szerokości 60 centymetrów. Przedział maszynowy wykonany został jako konstrukcja modułowa. Obwód główny został zabezpieczony wyłącznikiem szybkim Sécheron. Obwody przekształtników mają dławiki filtrujące. Przekształtniki posiadają napięciowe obwody pośrednie z dwustronnymi zaworami prądowymi składającymi się z dwóch tyrystor GTO oraz diod gaszących. Pary silników trakcyjnych połączone równolegle są zasilane jednym przekształtnikiem[2]. Stanowisko maszynisty zlokalizowano po lewej stronie. Ściany boczne lokomotywy wykonano z blachy nieryflowanej[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f Marek Graff. Lokomotywy elektryczne serii E405/E412 kolei włoskich. „Technika Transportu Szynowego”. 19 (1–2), s. 45–48, 2012. Łódź: Emi-press. ISSN 1232-3829.
- ↑ a b Stanisław Nowak, Janusz Szlemer. Lokomotywa 113E - EU11 dla PKP. „Technika Transportu Szynowego”. 6 (10), s. 24–27, 1999. Łódź: Emi-press. ISSN 1232-3829.
- p
- d
- e
Lokomotywy elektryczne |
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Elektryczne zespoły trakcyjne |
| ||||||
Tabor wąskotorowy |
|
- Kursywą zaznaczono serie wycofane z ruchu liniowego.
- p
- d
- e