August Bier

August Bier

August Bier (1908)
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1861 Helsen, Księstwo Waldecku i Pyrmontu
Data i miejsce śmierci	12 marca 1949 Sauen
Zawód, zajęcie	lekarz chirurg, nauczyciel akademicki
Multimedia w Wikimedia Commons

August Bier (ur. 24 listopada 1861 w Helsen (Księstwo Waldecku i Pyrmontu), zm. 12 marca 1949 w Sauen) – niemiecki chirurg, pionier znieczulenia rdzeniowego, profesor medycyny na uniwersytetach w Greifswaldzie oraz w Bonn, w latach 1907–1932 profesor w klinice Charité w Berlinie.

Życiorys

August Bier urodził się 24 listopada 1861 roku w Helsen w Księstwie Waldecku i Pyrmontu^[1] .

Po maturze zdanej w 1881 roku w Korbach^[2] , studiował medycynę na uniwersytecie w Berlinie, na uniwersytecie w Lipsku i na uniwersytecie w Kilonii, gdzie złożył egzamin państwowy i uzyskał tytuł doktora nauk medycznych w 1886 roku^[1] . Następnie pracował w prywatnym gabinecie lekarskim i odbył dwie podróże do Ameryki Południowej^[2] .

W 1888 roku został asystentem Friedricha von Esmarcha (1823–1908) i rok później uzyskał habilitację w dziedzinie chirurgii^[1] . W 1899 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego (Ordinarius)^[2] . Od 1899 roku wykładał na uczelni w Greifswaldzie, następnie od 1903 roku na uniwersytecie w Bonn, a w latach 1907–1932 na uniwersytecie w Berlinie, zastępując Ernsta von Bergmanna (1836–1907)^[1] . W Berlinie zajmował stanowisko profesora i głównego chirurga szpitala klinicznego uniwersytetu berlińskiego Charité^[3] . Wśród jego pacjentów byli m.in. cesarz Niemiec Wilhelm II Hohenzollern (1859–1941), car Rosji Mikołaj II Romanow (1868–1918) czy pierwszy prezydent Niemiec Friedrich Ebert (1871–1925)^[3] .

W 1905 roku ożenił się z Anna Esau, z którą miał pięcioro dzieci^[2] . W 1912 roku zakupił posiadłość w Sauen^[2] , gdzie osiadł po przejściu na emeryturę^[4] . W 1913 roku zajął się leśnictwem^[2] . Zmarł 12 marca 1949 roku w Sauen^[1] .

Działalność naukowa

W 1898 roku Bier rozpoczął badania nad znieczuleniem rdzeniowym^[5] . Wraz ze swoim asystentem Augustem Hildebrandtem (1868–1954) przeprowadził przełomowy eksperyment^[5] . Aby wywołać znieczulenie dolnej części ciała, Hildebrandt podjął próbę wstrzyknięcia Bierowi jednoprocentowego roztworu kokainy do worka oponowego otaczającego rdzeń kręgowy w odcinku lędźwiowym^[5] . Próba nie powiodła się z uwagi na źle dobraną strzykawkę, co spowodowało, że większość roztworu kokainy nie dostała się do płynu mózgowo-rdzeniowego^[5] . W drugiej, udanej próbie Bier wstrzyknął roztwór kokainy Hildebrandtowi – po siedmiu minutach Hildebrandt odczuł ukłucie igły w udo tylko jako nacisk, a po 23 minutach nie czuł bólu nawet przy uderzeniu motkiem w goleń^[5] . Znieczulenie ustąpiło po 45 minutach^[5] . Po kolejnej godzinie wystąpiły bóle głowy i wymioty^[5] . Wyniki tych badań Bier opublikował rok później w piśmie „Deutschen Zeitschrift für Chirurgie“ w artykule Versuche über Cocainisirung des Rückenmarkes^[5] . Po publikacji Biera, prawo do pierwszego znieczulenia rdzeniowego zaczął rościć sobie amerykański neurolog James Leonard Corning (1855–1923)^[5] . Choć Bier zaprzeczył, by znane były mu wcześniejsze osiągnięcia Corninga, to Hildebrandt przyznał pierwszeństwo Corningowi^[5] . Współcześnie nauka przypisuje stworzenie teoretycznych i eksperymentalnych podstaw znieczulenia rdzeniowego Corningowi, natomiast za zasługę Biera uznaje udane zastosowanie i upowszechnienie metody w medycynie^[5] .

W 1908 roku Bier przedstawił na XXXVII Kongresie Towarzystwa Chirurgów Niemieckich metodę odcinkowego znieczulenia dożylnego za pomocą prokainy^[6] . Metoda ta nazywana jest od jego nazwiska „blokiem Biera”^[6] .

Podczas I wojny światowej wraz z inżynierem Friedrichem Schwerdem (1872–1953) z Uniwersytetu Hanowerskiego opracował hełm stalowy – Stahlhelm – chroniący żołnierzy przed urazami czaszki i potylicy^[7] .

Pod koniec swojej kariery propagował homeopatię^[8]. Wierzył w zdolności organizmu do samoleczenia^[8].

Publikacje

Lista publikacji podana za Neue Deutsche Biographie^[1] :

• 1903 – Hyperämie als Heilmittel
• 1926–1928 – Gedanken eines Arztes über Medizin
• 1939 – Die Seele
• 1951 – Das Leben

Nagrody i odznaczenia

W latach 1906–1936 August Bier był 40 razy nominowany do Nagrody Nobla^[9][a]. W latach 1937–1945 nie był nominowany, prawdopodobnie z powodów politycznych – 30 stycznia 1937 roku wprowadzono zakaz przyjmowania nagrody Nobla przez obywateli Niemiec^[3] . W tym samym roku ustanowiono Nagrodę Narodową III Rzeszy, którą Adolf Hitler przyznał równolegle Bierowi i Ferdinandowi Sauerbruchowi^[3] . Bier nagrody Nobla nigdy nie dostał – według Hanssona i Schagena (2014), komitet nagrody nie uznał badań Biera za godne nagrody^[3] .

• 1910 – Cameron Prize i doktorat honoris causa Uniwersytetu Edynburskiego^[3] 

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• August Bier. W: Davidson, Jonathan: A Century of Homeopaths: Their Influence on Medicine and Health. Springer Science & Business Media, 2014. ISBN 978-1-4939-0527-0. [dostęp 2020-12-22]. (ang.).
• Doyle, Peter: 73: Stahlhelm. W: Doyle, Peter: The First World War in 100 Objects. The History Press, 2014. ISBN 978-0-7509-5493-8. [dostęp 2020-12-22]. (ang.).
• Goerig, Michael, Agarwal, Kamayni, Schulte am Esch, Jochen. The versatile August Bier (1861–1949), father of spinal anesthesia. „Journal of Clinical Anesthesia”. 12 (7), s. 561–569, November 2000. DOI: 10.1016/S0952-8180(00)00202-6. (ang.). 
• Grochocińska, Patrycja, Skotnicka-Klonowicz, Grażyna. Blok Biera jako alternatywna metoda znieczulenia u dzieci do repozycji złamań w obrębie przedramienia i ręki. „Anestezjologia i Ratownictwo”. 5, s. 414–420, 2011. (pol.). 
• Hansson, Nils, Schagen, Udo. The Limit of a strong Lobby: Why did August Bier and Ferdinand Sauerbruch never receive the Nobel Prize?. „International Journal of Surgery”. 12 (9), s. 998–1002, September 2014. DOI: 10.1016/j.ijsu.2014.07.274. [dostęp 2021-12-22]. (ang.). 
• Krauß, Herbert: Der Sauener Wald. Birkhäuser, 1986, s. 15–30. DOI: 10.1007/978-3-0348-5161-9_2. (niem.).
• Müller, Martin: Bier, August. W: Neue Deutsche Biographie. T. 2. 1955, s. 230–231 [Online-Version]. (niem.).
• Oehme, P., Goerig, M.. Die Prioritätskontroverse zur Lumbalanästhesie. „Deutsches Ärzteblatt”. 95 (Heft 41), s. 2556–2558, 1998. (niem.).