David Wilmot
Data i miejsce urodzenia | 20 stycznia 1814 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 16 marca 1868 | ||
senator z Pensylwanii | |||
Okres | od marca 1861 | ||
Przynależność polityczna | Partia Demokratyczna | ||
członek Izby Reprezentantów z Pensylwanii | |||
Okres | od marca 1845 | ||
|
David Wilmot (ur. 20 stycznia 1814 w hrabstwie Wayne, zm. 16 marca 1868 w hrabstwie Bradford) – amerykański polityk i abolicjonista.
Życiorys
Urodził się 20 stycznia 1814 roku w Bethany w hrabstwie Wayne[1]. Pobierał naukę w akademii w Aurorze, a następnie ukończył studia prawnicze i w 1834 roku został przyjęty do palestry[1]. Zaangażował się w działalność Partii Demokratycznej i w 1845 roku został, z jej ramienia, wybrany do Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych[2]. Funkcję tę pełnił do 1851 roku i w tym czasie publicznie krytykował niewolnictwo[2]. W 1846 roku zaproponował klauzulę zakazującą niewolnictwa w terenach południowo-zachodnich, dołączonych w wyniku wojny z Meksykiem[2]. Dwa lata później wsparł kandydaturę Martina Van Burena (nominata Partii Wolnej Ziemi) w wyborach prezydenckich[2]. W połowie lat 50. współtworzył Partię Republikańską, której był kandydatem na gubernatora Pensylwanii w 1857 roku[1]. Cztery lata później został wybrany w wyborach uzupełniających do Senatu, by objąć wakat po ustąpieniu senatora Simona Camerona[1]. W 1861 wziął udział w konwencji pokojowej w Waszyngtonie, mającej na celu zapobieżenie zbliżającej się wojnie[1]. Dwa lata później został mianowany przez Abrahama Lincolna sędzią United States Court of Claims[2]. Zmarł 16 marca 1868 w Towandzie w hrabstwie Bradford[1].
Przypisy
- Treccani: david-wilmot