Europejski system informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż
Europejski system informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż (ETIAS) – warunek wjazdu wprowadzony przez Unię Europejską dla obywateli zwolnionych z obowiązku wizowego, podróżujących do strefy Schengen oraz Bułgarii, Cypru i Rumunii[1].
ETIAS jest podobny do innych elektronicznych zezwoleń na podróż, takich jak ESTA w Stanach Zjednoczonych, a także do systemów wdrożonych przez Australię, Kanadę i Nową Zelandię oraz systemu planowanego przez Zjednoczone Królestwo.
Przewiduje się, że ETIAS zacznie obowiązywać w 2025 r.[2] Po uruchomieniu systemu będą wdrożone odpowiednio sześciomiesięczne okresy przejściowe i okresy karencji[3].
Historia
Pomysł elektronicznego systemu zezwoleń na podróż został po raz pierwszy zaproponowany przez Komisję Europejską w 2016 r.[4] ETIAS został formalnie ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1240 z dnia 12 września 2018 r.[5]
Zakres geograficzny
Państwa europejskie wymagające ETIAS
30 państw europejskich będzie wymagało od podróżnych zwolnionych z obowiązku wizowego posiadania zezwolenia na podróż ETIAS. Są to[6]:
- Austria
- Belgia
- Bułgaria
- Chorwacja
- Cypr
- Czechy
- Dania
- Estonia
- Finlandia
- Francja
- Grecja
- Hiszpania
- Holandia
- Islandia
- Liechtenstein
- Litwa
- Luksemburg
- Łotwa
- Malta
- Niemcy
- Norwegia
- Polska
- Portugalia
- Rumunia
- Słowacja
- Słowenia
- Szwajcaria
- Szwecja
- Węgry
- Włochy
Kwalifikujące się narodowości
Obywatele państw niebędących członkami UE zwolnieni z obowiązku wizowego muszą ubiegać się o zezwolenie na podróż ETIAS. Są to następujące państwa/terytoria:
- Albania
- Antigua i Barbuda
- Argentyna
- Australia
- Bahamy
- Barbados
- Bośnia i Hercegowina
- Brazylia
- Brunei
- Chile
- Czarnogóra
- Dominika
- Grenada
- Gruzja
- Gwatemala
- Honduras
- Hongkong
- Izrael
- Kanada
- Kiribati
- Kolumbia
- Korea Południowa
- Kostaryka
- Macedonia Północna
- Makau
- Malezja
- Mauritius
- Meksyk
- Mikronezja
- Mołdawia
- Nikaragua
- Nowa Zelandia
- Palau
- Panama
- Paragwaj
- Peru
- Saint Kitts i Nevis
- Saint Lucia
- Saint Vincent i Grenadyny
- Salwador
- Samoa
- Serbia
- Seszele
- Singapur
- Stany Zjednoczone
- Tajwan
- Timor Wschodni
- Trynidad i Tobago
- Tonga
- Tuvalu
- Ukraina
- Urugwaj
- Wenezuela
- Wielka Brytania
- Wyspy Marshalla
- Wyspy Salomona
- Zjednoczone Emiraty Arabskie
Składanie wniosku o ETIAS
Podróżni zwolnieni z obowiązku wizowego będą musieli wypełnić elektroniczny formularz wniosku za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej ETIAS (https://travel-europe.europa.eu/etias_en) lub oficjalnej aplikacji mobilnej[7].
Złożenie wniosku o zezwolenie na podróż ETIAS będzie kosztować 7 euro. Wnioskodawcy w wieku poniżej 18 lat lub powyżej 70 lat są zwolnieni z tej opłaty. Członkowie rodziny obywateli UE lub obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do swobodnego przemieszczania się w całej Unii Europejskiej, są również zwolnieni z opłaty za złożenie wniosku[8].
Przewiduje się, że większość wniosków ETIAS zostanie rozpatrzona w ciągu kilku minut. W niektórych przypadkach proces ten może trwać do 14 dni, jeżeli wnioskodawca zostanie poproszony o udzielenie dodatkowych informacji lub przedstawienie dokumentów na poparcie swojego wniosku, lub do 30 dni w przypadku zaproszenia na rozmowę[9].
Zezwolenie na podróż ETIAS będzie powiązane z paszportem podróżnego. Jest ono ważne przez okres do 3 lat lub do czasu wygaśnięcia ważności paszportu użytego we wniosku, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Jeżeli podróżny otrzyma nowy paszport, będzie musiał uzyskać nowe zezwolenie na podróż w systemie ETIAS[10].
Podróżni zwolnieni z obowiązku wizowego z ważnym zezwoleniem na podróż ETIAS mogą wjeżdżać na terytorium 30 państw europejskich z dowolną częstotliwością, na pobyty krótkoterminowe – zwykle do 90 dni w dowolnym 180-dniowym okresie. Nie gwarantuje to jednak wjazdu. Po przybyciu na granicę straż graniczna poprosi podróżnych o okazanie paszportu i innych dokumentów oraz sprawdzi, czy spełniają oni warunki wjazdu określone w kodeksie granicznym Schengen[11].
Wnioskodawcy będą mieli prawo do odwołania się, jeśli ich zezwolenie ETIAS zostanie odrzucone, cofnięte lub unieważnione. Odwołania będą rozpatrywane przez właściwe organy państw europejskich wymagających ETIAS[12].
UE ostrzegła podróżnych przed nieoficjalnymi stronami internetowymi ETIAS, twierdząc, że co prawda niektóre z tych stron są prowadzone przez prawdziwe firmy, to jednak inne mogą działać nieuczciwie[13].
Przypisy
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Państwa europejskie wymagające ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Czym jest ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Portal Urzędu Publikacji UE, najnowsza wersja skonsolidowana: Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, L 236, 19.9.2018. 2018-09-19. [dostęp 2021-05-20].
- ↑ Komisja Europejska: Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady „Sprawniejsze i bardziej inteligentne systemy informacyjne do celów zarządzania granicami i zapewnienia bezpieczeństwa”. 2016-04-06.
- ↑ Portal Urzędu Publikacji UE, najnowsza wersja skonsolidowana: Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, L 236, 19.9.2018. 2018-09-19. [dostęp 2021-05-20].
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Państwa europejskie wymagające ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Czym jest ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Co jest potrzebne do złożenia wniosku. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Czym jest ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Czym jest ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Unia Europejska: Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Czym jest ETIAS. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
- ↑ Portal Urzędu Publikacji UE, najnowsza wersja skonsolidowana: Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, L 236, 19.9.2018. 2018-09-19. [dostęp 2021-05-20].
- ↑ Unia Europejska: 12. Oficjalna strona internetowa ETIAS Unii Europejskiej: Pojawienie się nieoficjalnych stron internetowych ETIAS. 2023-04-14. [dostęp 2024-07-20]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona internetowa systemu ETIAS