Galeriusz
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Cesarz rzymski | |||
Okres | od 23 maja 293 | ||
---|---|---|---|
Dane biograficzne | |||
Data urodzenia | ok. 250 | ||
Data śmierci | 5 maja 311 | ||
Moneta | |||
|
Galeriusz, Gaius Galerius Valerius Maximianus (ur. 250, zm. 5 maja 311) – cesarz rzymski panujący w latach 293-311.
Życiorys
Pochodził z Ilirii, karierę wojskową rozpoczął jako prosty żołnierz w armii Aureliana, a później Probusa. Wsławił się zwycięską wojną z Persami w latach 297-299. W 293 roku, po wprowadzeniu tetrarchii, został mianowany cezarem przy władcy wschodniej części imperium – Dioklecjanie, mając powierzone rządy nad prowincjami bałkańskimi. Dla umocnienia związków politycznych poślubił córkę Dioklecjana – Walerię. Przyjmuje się, iż wskutek wpływu i nacisków Galeriusza Dioklecjan zdecydował o rozpoczęciu prześladowań chrześcijan w cesarstwie.
Po abdykacji Dioklecjana w 305 Galeriusz został cesarzem Wschodu wraz z tytułem augusta, wybierając swym cezarem Maksymina Daję. Sprawował wtedy władzę nad południową i wschodnią częścią Bałkanów oraz nad Azją Mniejszą. Podczas jego rządów urzędy obsadzano jego oficerami, a w sądach usuwano obrońców jako zbędnie wydłużających czas trwania procesu. Działalność intelektualna była uważana za podejrzaną[1].
Kiedy w 306 zmarł cesarz Zachodu – Konstancjusz (z racji starszeństwa uważany za pierwszego augusta), nowym cesarzem zachodniej części imperium został dotychczasowy cezar przy Konstancjuszu – Flawiusz Sewer, zaś Galeriusz przejął godność pierwszego augusta. W 306 w Rzymie wybuchły zamieszki wskutek decyzji Galeriusza o rozwiązaniu kohort pretorianów oraz opodatkowaniu dotychczas wolnych od tego obciążenia mieszkańców stolicy cesarstwa. Sytuację tę wykorzystał Maksencjusz, syn Maksymiana (który rok wcześniej zrzekł się władzy wraz z Dioklecjanem), i został przez wojsko ogłoszony cesarzem. Galeriusz nakazał stłumienie buntu przebywającemu w Mediolanie Sewerowi, który został jednak szybko pokonany i poddał się Maksencjuszowi.
W 307 Galeriusz zgromadził wojska i wyruszył ku Italii. Pozbawiony możliwości okrążenia Rzymu, odstąpił od zamiaru jego zdobycia, podejmując natomiast plądrowanie obszarów odległych o kilkadziesiąt kilometrów na północ od stolicy. Nie będąc w stanie rozciągnąć władzy nad większą częścią Italii, okazał gotowość do rozmów z Maksencjuszem, lecz jego propozycję odrzucono. Kiedy Maksencjusz zaczął przekupywać wojsko Galeriusza, w obawie przed zdradą ze strony żołnierzy rozpoczął on odwrót, zezwalając im przy tym na rabunki[2].
Przed końcem panowania wydał edykt tolerancyjny (311), kończący wieloletnie prześladowania chrześcijan. W tym samym roku zmarł najprawdopodobniej na raka.
Przypisy
Bibliografia
- Aleksander Krawczuk: Konstantyn Wielki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1985, ISBN 83-214-0443-X
- p
- d
- e
- pięciu dobrych cesarzy
- august (tytuł)
- cezar (tytuł)
Dynastia julijsko-klaudyjska |
|
---|---|
Rok czterech cesarzy | |
Flawiusze | |
Dynastia Antoninów |
|
Bez dynastii |
|
Sewerowie |
|
Kryzys wieku III |
|
Tetrarchia i Dynastia konstantyńska |
|
Dynastia walentyniańska |
|
Dynastia teodozjańska |
|
Cesarstwo zachodniorzymskie |
|