Geotrichum candidum

Geotrichum candidum

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	workowce
Klasa	drożdżaki
Rząd	drożdżakowce
Rodzina	Dipodascaceae
Rodzaj	Geotrichum
Gatunek	Geotrichum candidum
Nazwa systematyczna
Geotrichum candidum Link Mag. Gesell. naturf. Freunde, Berlin 3(1-2): 17 (1809)
Multimedia w Wikimedia Commons

Geotrichum candidum Link – gatunek grzybów z rzędu drożdżakowców. Mikroskopijny grzyb saprotroficzny, ale także grzyb chorobotwórczy wywołujący geotrychozę.

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Geotrichum, Dipodascaceae, Saccharomycetales, Saccharomycetidae, Saccharomycetes, Saccharomycotina, Ascomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał w 1809 r. Johann Heinrich Friedrich Link i nadana przez niego nazwa naukowa jest aktualna^[1]. Ma ponad 50 synonimów. Niektóre z nich^[2]:

• Dipodascus geotrichum (E.E. Butler & L.J. Petersen) Arx 1977
• Endomyces geotrichum E.E. Butler & L.J. Petersen 1972
• Galactomyces candidus de Hoog & M.T. Sm. 2004
• Geotrichum citri-aurantii (Ferraris) E.E. Butler 1988
• Trichosporon matalense (Castell.) Cif. 1955

Hodowla

Kolonia na MEYA rozwija się szybko, tworząc, białą, płaską lub z kosmatą grzybnię powietrzną o nieco strzępiastym brzegu. Zapach nieznaczny lub owocowy^[3]. Na glukozowym agarze Sabouraud, agarze brzeczkowym i podłożu syntetycznym Geotrichum candidum tworzy szybko rosnącą kolonię, która może osiągnąć średnicę 5–6 cm po 5 dniach^[4].

Anamorfa

Strzępki często z rozgałęzieniami di- lub trichotomicznymi; główne gałęzie o szerokości 7–12 µm, ściany mocne, z dużo węższymi (2,5–4,0 µm) gałęziami bocznymi wyrastającymi pod kątem ostrym lub prawie prostym. Boczne gałęzie szybko rozdzielają się na krótkie, cylindryczne komórki, które lekko pęcznieją, ostatecznie mierząc około 5–17 × 4–6 µm^[3]. Chlamydospory kuliste, pojedyncze, powstające na niezróżnicowanych strzępkach. Czasami na bocznych strzępkach tworzą się blastokonidia^[4].

Teleomorfa

Worki półszkliste, kuliste lub prawie kuliste, 6–9 × 7–10 µm, zawierające jedną, rzadko dwie askospory. Askospory są szeroko elipsoidalne, 6–9 × 7–10 µm, blado żółtawobrązowe, z gładką ścianą wewnętrzną i kolczastą ścianą zewnętrzną (kolce o długości do 1 µm) i nieregularną ścianą zewnętrzną, często ze szklistymi bruzdami równikowymi. Gatunek heterotaliczny^[3]. Przegrody są perforowane przez mikrospory, ułożone w strukturę pierścieniową^[4].

Optymalna temperatura dla wzrostu to 25 °C przy zakresie pH 5,0 –5,5^[5]. Zakres temperatur zmienia się w zależności od powierzchni, na której rośnie grzyb. Na przykład w roślinach optymalna temperatura waha się od 25–27 °C. U zwierząt optymalna temperatura waha się od 30–31 °C. Maksymalna temperatura wzrostu wynosi 35–38 °C. Wzrost grzybów może być wspomagany przez D-glukozę, D-mannozę, D-ksylozę, L-sorbozę, D-fruktozę, D-galaktozę, sacharozę, D-mannitol, D-sorbitol, etanol i glicerol. Zarodnikowanie często wymaga równowagi węgla i azotu^[4].

Występuje powszechnie w glebie i został wyizolowany z gleby zebranej na całym świecie, na wszystkich kontynentach. Jest także normalnym składnikiem ludzkiego mikrobiomu, występuje u 25–30% ludzi na skórze, w plwocinie, w jelitach i w kale. Może rosnąć na różnych owocach cytrusowych powodując gnicie owoców przechowywanych w temperaturze 0–5 °C. Występuje także w wodzie, ściekach, różnych substratach roślinnych, cieście piekarskim, plewach fermentacyjnych, chlebie, mleku i produktach mlecznych^[4].

• Jest szeroko stosowany w produkcji niektórych produktów mlecznych, w tym serów, takich jak Camembert, Saint-Nectaire, Reblochon i innych^[6]
• Występuje w nordyckim produkcie podobnym do jogurtu, znanym jako viili, gdzie odpowiada za aksamitną konsystencję produktu^[6]
• w 2001 roku stwierdzono, że G. candidum trawi poliwęglan znajdujący się w płytach CD^[7].
• Wywołuje rzadką chorobę zwaną geotrychozą^[8]
• Powoduje mokrą zgniliznę owoców cytrusowych, pomidorów, marchwi i innych warzyw^[9].