HMS E9
HMS E18 bliźniaczy do E9 | |
Historia | |
Stocznia | Vickers, Barrow-in-Furness |
---|---|
Położenie stępki | 1 czerwca 1912 |
Wodowanie | 29 listopada 1913 |
Royal Navy | |
Wejście do służby | 18 czerwca 1914 |
Wycofanie ze służby | 3 kwietnia 1918 |
Los okrętu | samozatopienie |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | 678 ton (wynurzony), |
Długość | 55 metrów |
Zanurzenie | 4,6 metra |
Napęd | |
dwa spalinowe silniki diesla 1600 KM, dwa silniki elektryczne 840 KM | |
Prędkość | 15,25 węzła na powierzchni |
Zasięg | 5600 km przy 10 węzłach |
Uzbrojenie | |
1 działo 76 mm 5 wyrzutni torpedowych 450 mm | |
Załoga | 30 |
HMS E9 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1912–1914 w HM Dockyard Chatham, Chatham kosztem 101 900 funtów. Okręt został wodowany 29 listopada 1913 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 16 czerwca 1914.
W 1914 roku E9 stacjonował w Portsmouth, przydzielony do Drugiej Flotylli Okrętów Podwodnych (2nd Submarine Flotilla), pod dowództwem Lt. Cdr. Maxa K. Hortona[1]. 18 września 1914 roku dowodzony przez Hortona okręt storpedował niemiecki lekki krążownik SMS „Hela”(inne języki) około 6 mil na południowy wschód od Helgolandu. Był to pierwszy niemiecki okręt zatopiony przez brytyjski okręt podwodny.
Trzy tygodnie później, 6 października E9 zatopił niemiecki niszczyciel SMS S 116 u ujścia do rzeki Elms. Za zatopienie tych dwóch niemieckich okrętów dowódca Max Horton został odznaczony Distinguished Service Order.
W październiku 1914 roku wraz z HMS E1 oraz HMS E11 przedarł się na Morze Bałtyckie, aby być podstawą tworzonej Baltic Flotilla stacjonującej w Tallinnie. W styczniu 1916 roku dowódca Horton został zastąpiony przez Lt. Cdr. Huberta Vaughan Jonesa.
Po podpisaniu układu pokojowego pomiędzy Rosją a Cesarstwem Niemieckim, w czasie wojny domowej w Finlandii, siły niemieckie - Ostsee-Division wylądowały w Hanko i w błyskawicznym tempie dotarły do Helsinek. Stacjonujące w obrębie Zatoki Fińskiej brytyjskie okręty podwodne zostały odcięte. Aby nie oddać okrętu w ręce wroga, załoga zatopiła E9 około 1,5 mili od latarni morskiej Grohara, u wejścia do portu w Helsinkach[2][a].
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Robert Hutchinson: Jane's Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 44. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
- Innes McCartney: British Submarines of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2008. ISBN 978-1-84603-334-6. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Okręty podwodne typu E. battleships-cruisers.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. na stronie internetowej Battlecruisers.co.uk
- HMS E9, Submarines Association, Barrow-in-Furness Branch
- E Class Coastal Submarine
- p
- d
- e
- Typ D ⇐ Typ E ⇒ Typ F
Royal Navy |
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Royal Australian Navy |
|