Henryk Heber

Henryk Heber
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1892
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

4 kwietnia 1964
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

11 batalion celny
49 pułk piechoty
PKU Kołomyja I
KRU Kołomyja I

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Henryk Heber (ur. 18 listopada 1892 w Stanisławowie, zm. 4 kwietnia 1964 w Londynie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 18 listopada 1892 w Stanisławowie[1]. Pod koniec sierpnia 1914 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Wyższej Szkole Realnej w Śniatynie[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej[2]. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Obrony Krajowej Nr 28, który w 1917 został przemianowany na Pułk Strzelców Nr 28. Na stopień aspiranta oficerskiego został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1915, a na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy[3][4].

Po zakończeniu wojny, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika[5]. U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[6]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[7][8]. Od czerwca 1921 do czerwca 1922 był historycznie pierwszym dowódcą 11 Batalionu Celnego w Kołomyi[9]. W późniejszych latach 20 XX w. i 30 XX w. był oficerem 49 Pułk Piechoty w Kołomyi[10][11][12][13]. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie z 49 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja I na stanowisko kierownika referatu[14]. W 1939 był kierownikiem I referatu ewidencji w Komendzie Rejonu Uzupełnień Kołomyja I[15].

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[6]. Zmarł po długiej chorobie 4 kwietnia 1964 w Londynie[6].

Jego żoną była pochodząca z rodziny ormiańskiej Stefania z domu Amirowicz (siostra ostatniego proboszcza w Śniatynie, ks. Kajetana Amirowicza[16]), która w 1940 została deportowana w głąb ZSRR, zmarła w 1971 w wieku 77 lat. Mieli dwóch synów[17].

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Walecznych (przed 1923)[6]
  • Srebrny Krzyż Zasługi[18]
  • Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[4]
  • Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[4]
  • Brązowy Medal Waleczności[4]

Przypisy

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższej Szkoły Realnej w Śniatynie za rok szkolny 1915/16. Śniatyń: 1916, s. 29.
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższej Szkoły Realnej w Śniatynie za rok szkolny 1915/16. Śniatyń: 1916, s. 28.
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1916 ↓, s. 76.
  4. ↑ a b c d Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 109, 327.
  5. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 37.
  6. ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (6), s. 66, maj 1964. Koło Lwowian w Londynie. 
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 482.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 422.
  9. ↑ Prengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 13.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 264.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 63, 199.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 46, 577.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
  15. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 292, 849.
  16. ↑ Nina Kordys: Ks. Kajetan Amirowicz, ostatni proboszcz parafii ormiańskiej w Śniatynie. kuriergalicyjski.com, 2017-06-11. [dostęp 2018-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-07)].
  17. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 21, s. 116, grudzień 1971. Koło Lwowian w Londynie. 
  18. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 292.

Bibliografia

  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • TeresaT. Prengel-Boczkowska TeresaT., Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Bataliony Celne”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2009 .