|
Pełne imię i nazwisko | Hubert Jerzy Kostka |
Data i miejsce urodzenia | 27 maja 1940 Markowice |
Wzrost | 179 cm |
Pozycja | bramkarz |
Informacje klubowe |
Klub | brak (koniec kariery) |
Numer w klubie | 1 |
Kariera juniorska |
|
Kariera seniorska[a] |
|
Kariera reprezentacyjna |
Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | 1962–1972 | Polska | 32 | (0) | |
Kariera trenerska |
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Dorobek medalowy |
|
Odznaczenia |
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Hubert Jerzy Kostka (ur. 27 maja 1940 w Markowicach) – polski piłkarz grający na pozycji bramkarza, reprezentant Polski (także jako kapitan), mistrz olimpijski 1972, trener, magister inżynier górnictwa, magister wychowania fizycznego.
Kariera piłkarska
Nosił boiskowy przydomek Farorz (po śląsku proboszcz). W 1958 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące w Raciborzu, W 1964 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera górnictwa na Politechnice Śląskiej; wykształcił się także w kierunku sportowym – w 1975 absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach, a od 1986 jest trenerem klasy mistrzowskiej[1].
Karierę sportową rozpoczął w klubie LZS Markowice. W 1957 przeszedł do Unii Racibórz, a jesienią 1960 do Górnika Zabrze. W barwach Górnika występował przez 14 sezonów ligowych, rozegrał 301 meczów oficjalnych, w tym 222 w ekstraklasie. Zdobył jako piłkarz 8 tytułów mistrza Polski (1961, 1963–1966, 1970–1972) i 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), grał także w wiedeńskim finale europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów, przegranym 1:2 z Manchesterem City.
Do najlepszych występów Kostki w reprezentacji zaliczano mecze przeciwko Belgom (1967), Holendrom (1969) i Bułgarom (1969). Został także zapamiętany z występów w barwach Górnika w meczach europejskich pucharów – z Dynamem Kijów (1967), Manchesterem United (1968), AS Roma (1970). Był uważany za jednego z najlepszych polskich bramkarzy.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się trenowaniem ekip młodzieżowych Górnika. W 1976 po raz pierwszy został trenerem zespołu seniorów; w pierwszym sezonie poprowadził drużynę do 3. miejsca w ekstraklasie, ale kolejny słabszy sezon (zakończony spadkiem) kosztował go utratę posady na półmetku ligi. W następnych latach prowadził m.in. Szombierki Bytom (mistrzostwo Polski 1980); powrócił do Górnika Zabrze w 1983 i zdobył tytuły mistrzowskie w 1985 i 1986. Trzeci raz prowadził klub z Zabrza przez kilka miesięcy w 1994. Był ponadto trenerem Walki Makoszowy, Zagłębia Sosnowiec, Olimpii Poznań, Petrochemii Płock, Lechii/Olimpii Gdańsk, Rakowa Częstochowa; w Szwajcarii prowadził kluby z Grenchen i Aarau.
Współpracował z Kazimierzem Górskim w sztabie szkoleniowym przygotowującym start Polaków na mistrzostwach świata w 1974 oraz w eliminacjach mistrzostw Europy w 1975. Pomagał także następnym szkoleniowcom kadry – Jackowi Gmochowi i Antoniemu Piechniczkowi w przygotowaniach do kolejnych mundiali. Sam kandydował na stanowisko trenera selekcjonera Polski w 1989, ale przegrał z Andrzejem Strejlauem. Tygodnik Piłka Nożna przyznał mu trzy razy tytuł Trenera Roku[1].
W maju 2005 został powołany przez prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej Michała Listkiewicza w skład specjalnej komisji etyki, która miała zajmować się przypadkami korupcji wśród sędziów piłkarskich, jednak zrezygnował z udziału w jej pracach.
Mecze międzynarodowe
Bronił w reprezentacji w latach 1962–1972, zaliczając 32 oficjalne występy, choć sam Kostka twierdzi, że 34[2]. W trzech z nich pełnił obowiązki kapitana polskiego zespołu. Największy sukces w karierze reprezentacyjnej odniósł u jej schyłku, sięgając z zespołem Kazimierza Górskiego po złoto olimpijskie w Monachium w 1972.
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b Hubert Kostka – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2023-01-31] (pol.).
- ↑ Hubert Kostka wspomina Jana Gomolę kolegę z bramki Górnika Zabrze. [dostęp 2023-05-05].
- ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972.
- ↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972.
Bibliografia
- Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek, Górnik Zabrze. 50 lat prawdziwej historii (1948-1998), Katowice 1998 (6. część cyklu Kolekcja Klubów)
Osiągnięcia i nagrody
Mistrzostwa Polski | |
---|
Ekstraklasa polska | |
---|
Mistrzostwa Polski | |
---|
Ekstraklasa polska | - 1948: Průha, Malczyk
- 1949: Kuchynka
- 1950: Kuchynka
- 1951: Koncewicz
- 1952: Cebula
- 1953: Cebula
- 1954: Koncewicz
- 1955: Steiner
- 1956: Koncewicz
- 1957: Opata
- 1958: Król
- 1959: Steiner
- 1960: Steiner, Cebula, Szolar
- 1961: Dziwisz
- 1962: Skolik
- 1963: Cebula
- 1964: Cebula, Farsang
- 1965: Farsang
- 1966: Farsang, Giergiel
- 1967: Kalocsay
- 1968: Wieczorek
- 1969: Vejvoda
- 1970: Zientara
- 1971: Szusza
- 1972: Brzeżańczyk, Kowalski
- 1973: Kontha
- 1974: Vičan
- 1975: Vičan
- 1976: Zientara
- 1977: Żmuda
- 1978: Lenczyk
- 1979: Jezierski
- 1980: Kostka
- 1981: Machciński
- 1982: Żmuda
- 1983: Łazarek
- 1984: Łazarek
- 1985: Kostka
- 1986: Kostka
- 1987: Piechniczek
- 1988: Bochynek
- 1989: Wyrobek
- 1990: Kopa i Strugarek
- 1991: Świerk, Putyra
- 1992: Apostel
- 1993: Apostel, Jakóbczak
- 1994: Wójcik, Janas
- 1995: Janas
- 1996: Smuda
- 1997: Smuda
- 1998: Dziuba, Polak
- 1999: Smuda
- 2000: Engel, Wdowczyk
- 2001: Nawałka
- 2002: Okuka
- 2003: Kasperczak
- 2004: Kasperczak
- 2005: Lička
- 2006: Wdowczyk
- 2007: Michniewicz
- 2008: Skorża
- 2009: Skorża
- 2010: J.B. Zieliński
- 2011: Maaskant
- 2012: Lenczyk
- 2013: Urban
- 2014: Berg
- 2015: Skorża
- 2016: Czerczesow
- 2017: Magiera
- 2018: Klafurić
- 2019: Fornalik
- 2020: Vuković
- 2021: Michniewicz
- 2022: Skorża
- 2023: Papszun
- 2024: Siemieniec
|
---|
1975–1980 | |
---|
1981–1990 | |
---|
1991–2000 | |
---|
2001–2010 | |
---|
2011–2020 | |
---|
od 2021 | |
---|
- VIAF: 53151110764637061014
- PLWABN: 9810626095205606
Identyfikatory zewnętrzne: