Impieratrica Marija (1913)
Historia | |||
Położenie stępki | 17 października 1911 | ||
---|---|---|---|
Wodowanie | 6 października 1913 | ||
MW Imperium Rosyjskiego | |||
Wejście do służby | 28 maja 1915 | ||
Zatonął | 7 października 1916 w Sewastopolu | ||
Los okrętu | złomowany 1927 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność | standardowa: 22 600 t | ||
Długość | 168 m | ||
Szerokość | 27,3 m | ||
Zanurzenie | 8,3 m | ||
Napęd | |||
siłownia parowa o mocy 26 000 KM | |||
Prędkość | 21 węzłów | ||
Uzbrojenie | |||
12 dział 305 mm 20 dział 130 mm 8 dział 76 mm 4 wyrzutnie torped kaliber 450 mm | |||
Załoga | 1286 | ||
|
Impieratrica Marija (Cesarzowa Maria) – rosyjski pancernik typu Impieratrica Marija z okresu I wojny światowej, nazwany imieniem Cesarzowej Marii Fiodorownej. Zatonął w październiku 1916 po wybuchu dziobowego magazynu amunicji.
Historia
W 1911 złożono zamówienie na dwa pancerniki typu Impieratrica Marija w znajdującej się w budowie stoczni „Russud”. Jednym z powodów przyznania nowo budowanej stoczni tak dużego zamówienia był fakt, że wśród jej właścicieli byli członkowie rodziny carskiej. Uroczyste rozpoczęcie budowy nastąpiło 11 czerwca 1911 w Mikołajowie. Położenie stępki miało miejsce 17 października 1911 na pochylni, będącej jeszcze w budowie. Zakładano, że „Impieratrica Marija” będzie okrętem flagowym Floty Czarnomorskiej. Przy budowie korzystano z pomocy technicznej brytyjskiej stoczni John Brown & Company z Clydebank. Zgodnie z postanowieniami kontraktu okręt miał być zwodowany do lipca 1913. Zastrzeżono zastosowane rosyjskich materiałów, z wyjątkiem tych, które w Rosji nie były wytwarzane. W związku z tym w Wielkiej Brytanii zamówiono m.in. turbiny parowe i śruby napędowe. Wodowanie „Impieratrica Marija” nastąpiło 6 października 1913. Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 podjęto decyzję o przyśpieszeniu jego budowy.
Okręt wszedł do służby w czerwcu 1915. Jego głównym przeciwnikiem w rejonie Morza Czarnego były okręty tureckie. Pierwszym dowódcą (jeszcze w trakcie budowy), do 29 marca 1916, był Polak Kazimierz Porębski[1]. 30 września 1915 okręt wyszedł w swój pierwszy rejs bojowy, którego celem był ostrzał zagłębia węglowego leżącego na tureckim wybrzeżu. Przez kolejne miesiące okręt uczestniczył w eskortowaniu jednostek transportowych. Planowano także wykorzystać go w akcji przeciwko tureckim krążownikom. 9 lipca 1916 dzięki informacjom wywiadu udało się przygotować atak na turecki krążownik „Midilli” (eks niemiecki SMS „Breslau”). „Midili” uniknął zatopienia i zdołał odpłynąć jedynie dzięki nagłemu pogorszeniu się pogody.
7 października 1916 doszło do pożaru, a następnie dwóch eksplozji dziobowych składów amunicji. W wyniku wybuchów okręt doznał poważnych uszkodzeń, odwrócił się do góry dnem i zatonął. Zginęło 398 osób. W maju 1919 kadłub okrętu podniesiono z dna i wprowadzono do suchego doku. Złomowanie zakończyło się w 1927.
Zdemontowane podczas złomowania pancernika działa zostały ustawione na platformach kolejowych i były używane jako działa kolejowe TM-3-12.
Przypisy
- ↑ Lech Trawicki, Okręty kontradmirała Kazimierza Porębskiego. wiek pary – czas wojny w: Morze, statki i okręty 2/2006, s. 68-73.
Bibliografia
- Władimir Zabłocki. Drednoty Morza Czarnego. „Morza Statki i Okręty”. 1999. nr 3. s. 47–54.
- p
- d
- e
|