Jerzy Jasieński
Jerzy Jasieński w latach 60. | |||
Data i miejsce urodzenia | 25 maja 1913 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 7 grudnia 2008 | ||
Instrumenty | fortepian | ||
Gatunki | |||
Zawód | pianista, pedagog | ||
Odznaczenia | |||
|
Jerzy Jasieński (ur. 25 maja 1913 we Władykaukazie, zm. 7 grudnia 2008 w Warszawie[1]) – polski pianista, krytyk, publicysta i działacz muzyczny. Jeden z organizatorów życia muzycznego w Bydgoszczy w latach 1945–1948.
Życiorys
W latach 1934−1939 odbywał studia prawnicze oraz pianistyczne pod kierunkiem Stanisława Szpinalskiego na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie studiów został przyjęty do Konwentu Polonia, jednocześnie zaś był także członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich[2].
Podczas II wojny światowej był kierownikiem muzycznym litewskiego Teatru Dramatycznego.
W 1945 roku przyjechał wraz z Arnoldem Rezlerem do Bydgoszczy, gdzie pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji. Był współtwórcą i dyrektorem Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej i Centralnego Biura Koncertowego na Okręg Pomorski, przewodniczącym sekcji muzycznej Wojewódzkiej Rady Kultury, prezesem Związku Muzyków w Bydgoszczy, profesorem Państwowej Szkoły Muzycznej, recenzentem koncertowym „Arkony”, redaktorem „Ziemi Pomorskiej”, a także czynnym muzykiem – pianistą i akompaniatorem. Należał do najaktywniejszych organizatorów życia muzycznego w Bydgoszczy w latach 40. Zorganizował m.in. I Festiwal Muzyki Polskiej (1946) i Ogólnopolską Naradę Szkolnictwa Muzycznego (1947). Wierzył w swoistą misję muzyki i pojmował sztukę w kategoriach patriotycznych.
Od końca lat 40. pracował jako wicedyrektor w Departamencie Twórczości, Imprez i Obchodów Artystycznych Ministerstwa Kultury i Sztuki w Warszawie. Jako urzędnik czynił starania o upaństwowienie Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej i o zbudowanie w Bydgoszczy filharmonii, co ostatecznie zostało uwieńczone powodzeniem.
W latach 1964–1966 kierował Teatrem Polskim w Warszawie, a w latach 1966–1968 Teatrem Wielkim. Potem, po ciężkiej chorobie, związał się z ruchem wydawniczym (w latach 1980–1989 był zastępcą dyrektora Polskiego Wydawnictwa Muzycznego).
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w warszawie (kwatera 110-5-27)[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006)
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 lipca 1952)[4]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[5]
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (25 września 2007)[6][7]
Przypisy
- ↑ Archiwum Korporacyjne - Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich [online], www.archiwumkorporacyjne.pl [dostęp 2017-11-24] .
- ↑ W. Szełkowski, Klub Włóczęgów Wileńsakich, Wilno 1999, s. 187.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: OLGA PLATER ZYBERK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-09-07] .
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis - Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2023-09-07] (pol.).
- ↑ zarys biografii
Bibliografia
- Pruss Zdzisław, Weber Alicja, Kuczma Rajmund: Bydgoski leksykon muzyczny. Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne. Bydgoszcz 2004, s. 239–240.
- ETP: 7468