Kwas melilotowy

Kwas melilotowy
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
kwas 3-(2-hydroksyfenylo)propanowy
Inne nazwy i oznaczenia
kwas o-hydroksyfenylopropionowy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C9H10O3

Masa molowa

166,17 g/mol

Wygląd

białawy proszek[1]

Identyfikacja
Numer CAS

495-78-3

PubChem

873

SMILES
C1=CC=C(C(=C1)CCC(=O)O)O
InChI
InChI=1S/C9H10O3/c10-8-4-2-1-3-7(8)5-6-9(11)12/h1-4,10H,5-6H2,(H,11,12)
InChIKey
CJBDUOMQLFKVQC-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia

86–89 °C[1]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-08-01]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Na podstawie podanego źródła[1]
Wykrzyknik
Uwaga
Zwroty H

H315, H319, H335

Zwroty P

P261, P305+P351+P338

NFPA 704
Na podstawie
podanego źródła[2]
0
0
0
 
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Kwas melilotowy – organiczny związek chemiczny z grupy kwasów fenolowych. Jest substancją antyodżywczą[3]. Występuje m.in. w Melilotus officinalis[4], Dipteryx odorata[5], Polygonum bistorta[6], Gliricidia sepium[3], Erythrina variegata, Moringa oleifera i Tribulus terrestris[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c 3-(2-Hydroxyphenyl)propionic acid (nr 393533) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-08-01]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. ↑ Kwas melilotowy (nr 393533) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2018-08-01]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. ↑ a b Stephen G.S.G. Reynolds Stephen G.S.G., JohnJ. Frame JohnJ., Grasslands: Developments, Opportunities, Perspectives, Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia iO.N.Z.W. Rolnictwa, Science Publishers, 2005, s. 93, ISBN 978-1-57808-359-6  (ang.).
  4. ↑ DebraD. Rayburn DebraD., Let’s Get Natural with Herbs, Ozark Mountain Publishing, 2007, s. 295, ISBN 978-1-886940-95-6  (ang.).
  5. ↑ Natural sources of flavouring. Report No. 2, Belgia: Council of Europe Publishing, 2007, s. 81, ISBN 978-92-871-6156-7  (ang.).
  6. ↑ Chung KiCh.K. Sung Chung KiCh.K. i inni, International Collation of Traditional and Folk Medicine. Northeast Asia, t. 3, cz. 3, World Scientific, 1998, s. 26, ISBN 978-981-02-3639-7  (ang.).
  7. ↑ M.M. Daniel M.M., Medicinal Plants. Chemistry and Properties, Science Publishers, 2006, s. 23, 89, 127, ISBN 978-1-57808-395-4  (ang.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.