Ludwik Mysak

Ludwik Mysak

Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1919 Drohobycz
Data i miejsce śmierci	22 grudnia 2015 Warszawa
Prezydent Tarnowa
Okres	od 18 stycznia 1945 do 31 maja 1945
Przynależność polityczna	Polska Partia Robotnicza
Poprzednik	Mieczysław Brodziński (do 1940)
Następca	Eugeniusz Sit
Odznaczenia

Ludwik Mysak (ur. 17 lutego 1919 w Drohobyczu, zm. 22 grudnia 2015 w Warszawie^[1]) – polski dziennikarz, pisarz, polityk i dyplomata, w 1945 prezydent Tarnowa, tajny współpracownik SB.

Syn Franciszka. W 1944 debiutował jako dziennikarz w czasopiśmie „Głos Demokraty” w Przemyślu. Od 1944 działał w Polskiej Partii Robotniczej, przekształconej następnie w Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Należał do Komitetów Powiatowych PPR w Tarnowie (1945) i Gorlicach (1945–1946). Od 18 stycznia do 31 maja 1945 był tymczasowym prezydentem Tarnowa, przybył do miasta z tzw. grupą inicjatywną służb bezpieczeństwa (w tym okresie wojsko i służby sprawowały znaczną część kontroli nad miastem)^[2]. Pomiędzy 1947 a 1949 był attaché w ambasadzie PRL w Ottawie. W 1953 ukończył Szkołę Główną Służby Zagranicznej^[1].

Od przełomu lat 40. i 50. pracował zawodowo jako dziennikarz. Od 1950 do 1961 zastępca redaktora naczelnego w Redakcji Programów dla Zagranicy Polskiego Radia, od 1956 do 1957 korespondent Polskiego Radia w Londynie. W latach 1961–1991 pracownik Polskiej Agencji Prasowej, od 1961 do 1968 kierownik redakcji Biuletynu Specjalnego PAP, później szef jednej z redakcji zagranicznych. Był korespondentem z obrad konferencji bezpieczeństwa i współpracy w Europie w Helsinkach i Genewie (1973–1975), korespondentem z Helsinek (1975–1976) i Pekinu (1977–1983). Odbył podróże po krajach Azji Południowo-Wschodniej, był także jedynym polskim dziennikarzem relacjonującym proces bandy czworga i kliki Lin Biao. Autor książek „Sześć lat w Chinach” (1988) i „Chiński proces stulecia” (1990). Przetłumaczył z języka angielskiego powieści „Mike Hoare” (1994), „Krwawe pieniądze. Szwajcarzy, naziści, zagrabione miliardy” (1997), „Anastazja Romanowa czy Anna Anderson?” (1998). Publikował artykuły w takich tytułach, jak „Przegląd Kulturalny”, „Nowa Kultura”, „Polityka” oraz „Perspektywy”. Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (1951–1982), Stowarzyszeniu Dziennikarzy RP i Polskim Klubie Publicystów Międzynarodowych. Występował także jako komentator radiowy i telewizyjny^[1][3].

Był żonaty z Krystyną, lektorką i inspektorką w Polskim Radiu. Pomiędzy 1956 a 1976 współpracował ze Służbą Bezpieczeństwa pod pseudonimami „Jacek” i „Juliusz Landau”^[1].

Został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim^[4].

Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim (1971)^[5] Orderu Odrodzenia Polski^[1].

[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski] (Polska Ludowa)]]