Na wypadek nieszczęścia
Gatunek | dramat |
---|---|
Rok produkcji | 1958 |
Data premiery | 2 września 1958 |
Kraj produkcji | Francja |
Język | francuski |
Czas trwania | 122 minuty |
Reżyseria | Claude Autant-Lara |
Scenariusz | Jean Aurenche |
Główne role | Brigitte Bardot |
Muzyka | René Cloërec |
Zdjęcia | Jacques Natteau |
Scenografia | Max Douy |
Kostiumy | Pierre Balmain |
Montaż | Jacques Natteau |
Produkcja | Roger Debelmas |
Wytwórnia | Iena Productions |
Dystrybucja | Cinédis |
Na wypadek nieszczęścia (fr. En cas de malheur, wł. La ragazza del peccato) – francusko-włoski dramat kryminalny z 1958 roku w reżyserii Claude'a Autant-Lary. Adaptacja powieści Georgesa Simenona pod tym samym tytułem.
Fabuła
Tragiczna historia związku pospolitej złodziejki (Yvette) i uznanego paryskiego adwokata (André). Postarzały mężczyzna, zafascynowany młodą i piękną dziewczyną, pomaga jej za pomocą podstawionego świadka uniknąć wyroku za napad z użyciem niebezpiecznego narzędzia. W zamian Yvette oferuje mu siebie. Wbrew żonie, która wie o wszystkim, i palestrze, w której zostaje zawieszony, gdy jego niecny uczynek wychodzi na jaw, André romansuje z Yvette, obsypując ją prezentami i kupując drogi apartament z wynajętą służącą. Wiadomość, że Yvette jest z nim w ciąży uwzniośla go jeszcze bardziej. Dziewczyna nie rezygnuje jednak ze spotkań ze swoim byłym kochankiem, przystojnym studentem medycyny Mazettim. Ten, zazdrosny o nią, morduje dziewczynę podczas jednej ze schadzek w jego obskurnym pokoju.
Obsada aktorska
- Jean Gabin – adwokat André Gobillot
- Brigitte Bardot – Yvette Maudet
- Edwige Feuillère – Viviane Gobillot
- Nicole Berger – Janine
- Madeleine Barbulée – Bordenave
- Gabrielle Fontan – Pani Langlois
- Jacques Clancy – Duret
- Annick Allières – Noémie
- Franco Interlenghi – Mazetti
i inni.
O filmie
Kolejny film Claude'a Autant-Lary, czołowego reżysera "Czwartej Republiki", powstał u szczytu jego kariery. Obok wcześniejszych obrazów jego autorstwa (Diabeł wcielony z 1947, Zajmij się Amelią z 1949, Czerwona oberża z 1951, Czarny rynek w Paryżu z 1956) "[stanowił] pamfletowe przesłanie, wymierzone przeciw tradycyjnym bogoojczyźnianym wartościom Francuzów, z kaligraficzną elegancją stylu"[1].
W Europie film spodobał się zarówno krytykom, którzy uznali, że "po raz kolejny potęga [ówczesnego] kina francuskiego opiera się przede wszystkim na aktorstwie", jak i widzom, którzy tłumnie odwiedzali kina, głównie ze względu na Brigitte Bardot[2]. Z diametralnie różnym odbiorem film spotkał się za oceanem. The New York Times uznał go za "film rozczarowujący o niezrozumiałej fabule". Chwalono aktorstwo Gabina i Feuillere, krytykując jednocześnie ich antagonistów w osobach Bardot i Interlenghiego. Część scen erotycznych z udziałem Bardot w wersji rozpowszechnianej na terenie USA zostało ocenzurowanych[3].
Przypisy
Bibliografia
- Marian B. Michalik (oprac.): Kronika filmu. Warszawa: Wydawnictwo KRONIKA – Marian B. Michalik, 1995, s. 301. ISBN 83-86079-03-7.
Linki zewnętrzne
- Oryginalny plakat do filmu
- Na wypadek nieszczęścia w bazie IMDb (ang.)
- Na wypadek nieszczęścia w bazie Filmweb
- p
- d
- e
1930-39 |
|
---|---|
1940-49 |
|
1950-59 |
|
1960-69 |
|
1970-79 |
|