Nicola Barbato

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Nicola (Nicolò) Barbato (ur. 5 października 1856 w Piana degli Albanesi, zm. 23 maja 1923 w Mediolanie) – włoski chirurg^[1] oraz polityk socjalistyczny, poseł do Izby Deputowanych. Z narodowości był Arboreszem^[2].

Był synem Giuseppe i Antoniny^[3]. Z powodu śmierci ojca został zmuszony przerwać studia medyczne, jednak później je dokończył, następnie pracował w szpitalu w Palermo^[3].

W 1878 roku zaangażował się w działalność ruchu socjalistycznego, zostając członkiem Włoskiej Partii Socjalistycznej, był także jednym z najważniejszych działaczy ruchu Fasci Siciliani dei Lavoratori^[4], którego działalność była monitorowana podczas trwania Pierwszego rządu Giovanniego Giolittiego (1892–1893)^[3]. 12 maja 1893 roku został aresztowany z powodu podżegania do nienawiści klasowej, a 16 listopada tegoż roku skazano go na karę pozbawienia wolności z możliwością zwolnienia warunkowego po 6 miesiącach odbywania kary^[3]. Z powodu uwięzienia nie mógł uczestniczyć w kongresach partyjnych; mimo to został wybrany na członka komitetu centralnego sycylijskich struktur Włoskiej Partii Socjalistycznej^[3].

Po dymisji rządu Giolittiego, 15 grudnia 1893 roku premierem Włoch został Francesco Crispi, formując swój trzeci rząd; już wkrótce ogłoszono stan wyjątkowy na Sycylii, za brutalne tłumienie ruchu Fasci Siciliani odpowiedzialne były siły dowodzone przez generała Roberto Morrę di Lavriano^[3]. Barbato sprzeciwiał się koncepcji przeprowadzenia powstania^[3][4]. Został aresztowany i skazany przez sąd w Palermo na karę 12 lat pozbawienia wolności^[3].

W wyniku wyborów parlamentarnych z 1895 roku uzyskał mandat do Izby Deputowanych, wskutek czego został objęty amnestią; mandat poselski sprawował do wygaśnięcia kadencji w 1897 roku^[3]. W 1898 roku wziął udział w wojnie grecko-tureckiej, rok później po powrocie do Włoch został skazany na rok pozbawienia wolności za prowadzenie działalności wywrotowej^[3]. W 1900 roku został wybrany na członka krajowego zarządu Włoskiej Partii Socjalistycznej, wrócił także do parlamentu w ramach wyborów, jednak już w następnym roku zrezygnował z mandatu^[3].

W 1903 roku popadł w konflikt z partyjnym kierownictwem, w konsekwencji zrezygnował z członkostwa w partii^[3]. Rok później wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał w Nowym Jorku, następnie w Filadelfii; na emigracji nawiązał kontakt z anarchistami i socjalistami, którzy także wyemigrowali z Włoch^[3]. Po powrocie do kraju ponownie zaangażował się w życie polityczne; wrócił do Włoskiej Partii Socjalistycznej, z ramienia której w wyborach z 1913 bezskutecznie próbował wrócić do Izby Deputowanych^[3]. Udało się to jednak w wyborach z 1919, zasiadając w parlamencie do końca kadencji w 1921 roku^[3].

Zmarł dnia 23 maja 1923 roku w Mediolanie^[3].

• MarioM. Brunetti MarioM., La piazza della rivolta: microstoria di un paese arbëresh in età giolittiana, Rubbettino, 2003, ISBN 88-498-0603-5 .