Osmund (biskup)
Biskup Salisbury | |||
Kraj działania | Anglia | ||
---|---|---|---|
Miejsce urodzenia | Normandia | ||
Data i miejsce śmierci | 3 grudnia 1099 | ||
Miejsce pochówku | Katedra w Salisbury | ||
Biskup | |||
Okres sprawowania | 3 czerwca 1078 – 3 grudnia 1099 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | rzymskokatolicki | ||
Inkardynacja | Salisbury | ||
Sakra biskupia | 3 czerwca 1078 | ||
|
Data konsekracji | 3 czerwca 1078 |
---|---|
Konsekrator | Lanfrank z Bec |
Biskup Salisbury | |
Data śmierci | 4 grudnia 1099 |
---|---|
Kanonizacja | 1457 |
Wspomnienie | 4 grudnia |
Patron | osób chorych psychicznych, sparaliżowanych, cierpiących na ból zęba |
Osmund, nrm. Osmond, la. Osmundus (zm. 4 grudnia 1099) – normański hrabia Sées, Lord kanclerz, biskup i święty Kościoła katolickiego[1].
Życiorys
Osmund z pochodzenie był normańczykiem, niektóre źródła podają, iż był synem hrabiego Henryka Sées i Izabeli, przyrodniej siostry króla Wilhelma Zdobywcy. Towarzyszył Wilhelmowi podczas podboju Anglii i został przez niego uczyniony Lordem kanclerzem Anglii około roku 1070, był zaangażowany w wiele działań jako kanclerz m.in. jeden z kompilatorów Domesday Book. Niektóre źródła podają, że został kreowany księciem Dorset, ale nie używał tego tytułu[2]. W 1078 roku został wybrany przez Wilhelma i zatwierdzony na stanowisko biskup Salisbury przez papieża Grzegorza VII po śmierci poprzedniego biskupa Hermana. Został biskupem niedawno zreorganizowanej diecezji obejmującej hrabstwa: Dorset, Wiltshire i Berkshire. Nowa diecezja powstała podczas synodu londyńskiego z 1075 roku z połączenia diecezji Sherborne i Ramsbury. Nowa stolica biskupia została opisana przez Williama z Malmesbury jako twierdza, a nie jako miasto. Umiejscowione na wysokim wzgórzu, otoczone solidnym murem. Piotr z Blois opisuje zamek i kościół „arka przymierza zamknięta w świątyni Baala”. Biskup uważany jest za jednego z wychowawców króla Henryka I Beauclerca w 1080-1086[3]. Uczestniczył w zgromadzeniu Witenagemot z 1086 które zatwierdziło Domesday Book i przyjeło przysięgę wierności feudałów wobec władcy[4]. Osmund zmarł w nocy 3 grudnia 1099. Jego następcą po 8 latach wakatu został Roger z Salisbury protegowany króla Henryka I[5]. Został pochowany w Old Sarum, został ponownie pochowany w Salisbury 23 lipca 1457 roku w kaplica Matki Boskiej[6]. Miejsce pochówku zostało zniszczone przez króla Henryka VIII. Płyta nagrobna świętego znajdowała się w różnych miejscach katedry: w 1644 w centrum kaplicy Matki Boskiej, obecnie znajduje się w części najbardziej wysuniętej na wschód[7].
Był fundatorem kapituły katedralnej kanoników regularnych i szkołę dla duchownych. Zbierał rękopisy dla biblioteki katedralnej; był kopistą i introligatorem. Kanonizowany w 1457 przez papieża Kaliksta III[8].
Przypisy
- ↑ Osmund / DEON.pl. DEON.pl. [dostęp 2015-04-11].
- ↑ Dorset, Earls, Marquesses and Dukes of, t. Volume 8, 1911 Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-11-07] .
- ↑ Charles WarrenCh.W. Hollister Charles WarrenCh.W., Henry I (The English Monarchs Series), 1 września 2003 .
- ↑ Edward AugustusE.A. Freeman Edward AugustusE.A., The History of the Norman Conquest of England: Its Causes and Its Results, 1876 .
- ↑ Edward J.E.J. Kealey Edward J.E.J., Roger of Salisbury, viceroy of England, 1972 .
- ↑ http://salisbury.art.virginia.edu/cathedral.space%3Ftop=d1&sub=d585.html.
- ↑ Sources for Old Sarum [online], English Heritage [dostęp 2020-11-09] .
- ↑ St. Osmund of Salisbury – Saints & Angels – Catholic Online. Catholic Online. [dostęp 2015-04-11]. (ang.).
- Britannica: biography/Saint-Osmund-of-Salisbury
- NE.se: osmond
- Catalana: 0047877