Piaszczyk opalony
Ammospermophilus nelsoni[1] | |||
Merriam, 1893 | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | gryzonie | ||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | świstaki | ||
Rodzaj | piaszczyk | ||
Gatunek | piaszczyk opalony | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Zasięg występowania | |||
| |||
|
Piaszczyk opalony[4] (Ammospermophilus nelsoni) – endemiczny gatunek świstaka zamieszkującego w południowej części doliny San Joaquin w amerykańskim stanie Kalifornia[2][5]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek zagrożony (EN – endangered)[3].
Tryb życia
Po ciąży trwającej 26 dni samica rodzi 6–12 (średnio dziewięć) młodych. Sezon lęgowy zbiega się ze zwiększoną dostępnością roślinności zielonej, która stanowi podstawę diety. Poród następuje w marcu. Młode po raz pierwszy opuszczają norę około pierwszego tygodnia kwietnia. Przeciętny okres życia tych zwierząt to jeden rok, choć mogą osiągać wiek 5 lat. W okresie upałów wykazuje aktywność rano i późnym popołudniem. W okresach gdy temperatura powietrza jest niższa niż 10°C piaszczyk woli pozostać pod ziemią[3].
Zasięg geograficzny
Gryzoń zamieszkuje endemicznie tereny w południowej części doliny San Joaquin w amerykańskim stanie Kalifornia[2].
Ekologia
Piaszczyk opalony jest wszystkożerny, ale podstawę diety (szczególnie w okresie wzmożonej wegetacji roślin – od grudnia do kwietnia) stanowi roślinność zielona, trawy i ich nasiona oraz owady. W porze suchej piaszczyk żywi się owadami. Do głównych drapieżników polujących na piaszczyki należą łasicowate[3].
Siedlisko
Piaszczyk opalony zasiedla suche, płaskie lub pagórkowate tereny o nachyleniu nie większym niż 10–14°. Lubi gleby aluwialne, gliniaste, piaszczyste lub żwirowe. Zwierzęta zamieszkują tereny porośnięte trawą lub niewielkimi krzewami. Połowa siedlisk jest statystycznie zajmowane przez mniej niż jedno zwierzę na hektar, a 15% siedlisk zasiedla przeciętnie 3–10 zwierząt na hektar[3].
Przypisy
- ↑ Ammospermophilus nelsoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Ammospermophilus nelsoni. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 14 listopada 2019]
- ↑ a b c d e Ammospermophilus nelsoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).