Prefektura Orientu
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Prefektura Orientu (Prefektura Wschodu, łac. Praefectura praetorio Orientis) – jednostka podziału administracyjnego w Cesarstwie Rzymskim w ostatnim okresie przed podziałem na Cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo wschodniorzymskie (Bizantyńskie).
Prefektura ustanowiona została przez cesarza Konstantyna I Wielkiego ok. 326–328 r. n.e. w ramach reformy administracyjnej ustanawiającej trzystopniową organizację Cesarstwa. Cztery prefektury podzielone były na diecezje cywilne, te zaś z kolei na prowincje. Utworzono ją wraz z pozostałymi trzema prefekturami: Prefekturą Galii (Praefectura praetorio Galiarum), Prefekturą Ilirii (Praefectura praetorio Illyrici) i Prefekturą Italii (Praefectura praetorio Italiae).
Koncepcja czterech prefektur nawiązywała do idei organizacji Cesarstwa i systemu rządów w ramach tetrarchii wprowadzanej przez cesarza Dioklecjana od roku 286.
Na Prefekturę Orientu składały się cywilne diecezje:
- Tracja – Dioecesis Thraciae
- Asiana – Dioecesis Asiana
- Pontica – Dioecesis Pontica
- Oriens – Dioecesis Orientis (Oriens)
- Aegyptus – Dioecesis Aegypti
Pierwszym prefektem Wschodu (w latach 329–337/338) był Flavius Ablabius, konsul rzymski w roku 331.
Po podziale cesarstwa wraz ze śmiercią Teodozjusza I Wielkiego w roku 395 prefektura Wschodu weszła w skład Cesarstwa wschodniorzymskiego.
Zobacz też
- Prefektura (starożytność)
- Diecezja (starożytność)
- p
- d
- e
Prefektura Ilirii |
| ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Prefektura Orientu |
|