Rezerwat przyrody Bytyńskie Brzęki
Tablica informacyjna | |||
rezerwat florystyczny | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Mezoregion | |||
Data utworzenia | 1959 | ||
Akt prawny | M.P. z 1959 r. nr 78, poz. 414 | ||
Powierzchnia | 15,15 ha | ||
Plan rezerwatu | |||
Położenie na mapie gminy Kaźmierz | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |||
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego | |||
52°28′40″N 16°28′52″E/52,477778 16,481111 | |||
|
Rezerwat przyrody Bytyńskie Brzęki – florystyczny[1] rezerwat przyrody położony w gminie Kaźmierz w powiecie szamotulskim, w województwie wielkopolskim, w kompleksie Las Bytyński na południe od wsi Bytyń[2].
Charakterystyka
Rezerwat utworzono w 1959 roku, obejmuje obszar 15,15 ha[1] (akt powołujący podawał 14,24 ha). Ochronie podlega, podobnie jak w rezerwacie Brzęki przy Starej Gajówce, las grądowy wraz z okazami jarzębu brekinii[2] (inaczej nazywanego brzękiem).
Drzewostan z udziałem sosny, modrzewia, dębu, brzozy i grabu w wieku 70–120 lat, zawiera 138 zinwentaryzowanych brzęków o pierśnicy od 8 do 42 cm i największej wysokości 24 metry. W podszycie istnieją liczne naloty tego gatunku. Ponadto rosną tu pomnikowe dęby, a także wawrzynek wilczełyko i wiciokrzew pomorski[3].
W lasach bytyńskich znajdują się zbiorowe mogiły rozstrzeliwanych tu w czasie II wojny światowej Polaków z nieznanych miejscowości[4].
W pobliżu znajdują się rezerwaty[2]:
- Rezerwat przyrody Brzęki przy Starej Gajówce
- Rezerwat przyrody Huby Grzebieniskie
- Rezerwat przyrody Duszniczki
Do wszystkich można dotrzeć z zielonego szlaku pieszego Bytyń – Duszniki[2]
Przypisy
- ↑ a b Rezerwat przyrody Bytyńskie Brzęki. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-06-03].
- ↑ a b c d Jan Maj, Alicja Dziewulska: Mapa topograficzna Polski N-33-129/130: Poznań (z treścią turystyczną). Warszawa: Wojskowe Zakłady Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-150-X.
- ↑ tablica informacyjna in situ
- ↑ Romuald Krygier: Ziemia szamotulska. Wyd. 1. Wydawnictwo Poznańskie, 1972, s. 57.