Ryszard Lebiest
Data i miejsce urodzenia | 20 stycznia 1942 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 10 stycznia 2024 |
Zawód, zajęcie | zecer |
Odznaczenia | |
Ryszard Lebiest (ur. 20 stycznia 1942 w Krakowie, zm. 10 stycznia 2024 tamże) – polski zecer i linotypista, pracownik Prasowych Zakładów Graficznych w Krakowie, redaktor techniczny Tygodnika Powszechnego i Dziennika Polskiego[1], działacz związkowy, działacz opozycji demokratycznej w PRL i członek pierwszej „Solidarności” (1980–1981), internowany w stanie wojennym, represjonowany przez władze PRL, działacz samorządowy.
Życiorys
Urodził się jako syn Henryka i Heleny Lebiestów[2]. W 1962 roku ukończył Szkołę Poligraficzną w Krakowie. W latach 1958–1959 był zatrudniony w Krakowskich Zakładach Graficznych, a w latach 1959–1983 w Prasowych Zakładach Graficznych w Krakowie[1].
Od września 1980 roku był członkiem i aktywnym działaczem „NSZZ Solidarność”. Był założycielem i przewodniczącym Tymczasowej Komisji Zakładowej, a następnie przewodniczącym Komisji Zakładowej Drukarzy i Dziennikarzy Prasowych Zakładów Graficznych. Przewodniczył branżowej Sekcji Poligrafii przy Zarządzie Regionu Małopolskiej „Solidarności”. Był współzałożycielem, autorem tekstów i organizatorem zespołu pisma Komisji Zakładowej Prasowych Zakładów Graficznych Sztylecik, wydawanego od wiosny 1981 roku. W lipcu 1981 roku był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Małopolska „Solidarności”. W dniach 18–20 sierpnia 1981 współorganizował krakowskie Dni bez Prasy. Wydawał biuletyn Dni bez Prasy. Był członkiem Zarządu Regionu Małopolska „S”[1].
Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 roku został internowany, początkowo w Ośrodku Odosobnienia w Nowym Wiśniczu, a następnie w Załężu koło Rzeszowa, gdzie brał udział w głodówce protestacyjnej. 11 marca 1982 został zwolniony ze względu na stan zdrowia[1][2]. Do stycznia 1983 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. 29 stycznia 1983 roku został ciężko pobity na ulicy przez tzw. „nieznanych sprawców”, po czym przeszedł na rentę[1].
W latach 1983–1989 był redaktorem technicznym Tygodnika Powszechnego. Współpracował z Komitetem Pomocy Internowanym, następnie z Komitetem Pomocy Represjonowanym. Był słuchaczem Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego im. kard. Stefana Wyszyńskiego w Krakowie (1984–1986) oraz działaczem Ośrodka Kultury Niezależnej w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach (1983–1989). W 1988 roku uczestniczył jako członek Komitetu Organizacyjnego w Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka i Obywatela w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach[1].
W latach 1982–1985 był rozpracowywany przez Komendą Wojewódzką Milicji Obywatelskiej i Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krakowie[1].
Od 1989 roku pracował jako redaktor techniczny w Wydawnictwie Jagiellonia SA i w Dzienniku Polskim. W latach 1998–2002 był radnym oraz członkiem Prezydium Zarządu Dzielnicy IV Prądnik Biały w Krakowie[3]. Jako radny odpowiadał m.in. za finanse i informacje, był zastępcą redaktora naczelnego Biuletynu Dzielnicy IV. W latach 1989–2000 był członkiem Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego, gdzie wchodził w skład Zarządu oraz był redaktorem naczelnym wydawanego przez Krakowski KO biuletynu Krakus. W latach 1989–1995 był przewodniczącym Komisji Zakładowej „Solidarności” w Wydawnictwie Jagiellonia SA i Dzienniku Polskim. W latach 1990–1992 był delegatem na kolejne Walne Zebrania Delegatów Regionu Małopolska, Krajowe Zebrania Delegatów oraz członkiem Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności”[1].
W 2002 roku przeszedł na wcześniejszą, a w 2007 roku na pełną emeryturę[1]. Zmarł w Krakowie 10 stycznia 2024[4][5][6]. Został pochowany na cmentarzu Batowickim[7].
Nagrody i odznaczenia
- Honorowy Medal Komitetu Obywatelskiego Miasta Krakowa „w uznaniu zasług dla tworzenia i rozwoju ruchu obywatelskiego w III Rzeczpospolitej” (2006)[8]
- Medal Prasy Podziemnej (2007)[1]
- Medal „Niezłomnym w słowie” (2011)[9][10]
- Medal „Dziękujemy za wolność” (2014)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski przyznany przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego „za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych i transformacji ustrojowej w Polsce, za propagowanie idei państwa obywatelskiego oraz osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej” (2011)[12][13]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Anna Kawalec: Ryszard Lebiest. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2011-11-18]. (pol.).
- ↑ a b Ryszard Lebiest – Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych". Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2019-01-27].
- ↑ Zarząd i Rada Dzielnicy IV (3 kadencja, 1998–2002). bip.krakow.pl. [dostęp 2014-12-10]. (pol.).
- ↑ Zmarł Ryszard Lebiest - szef Solidarności drukarzy krakowskich. sss.net.pl, 10 stycznia 2024. [dostęp 2024-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Żegnamy Ryszarda Lebiesta. solidarnosc.krakow.pl, 10 stycznia 2024. [dostęp 2024-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Przyjaciele Ryszarda Lebiesta z "Solidarności" dziennikarskiej lat 1980-81, z Redakcji 'Dziennika Polskiego", z Wydawnictwa Jagiellonia SA.: Zmarł Ryszard Lebiest. dziennikpolski24.pl, 15 stycznia 2024. [dostęp 2024-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Ryszard Lebiest: Nekrolog. nekrologi.net, styczeń 2024. [dostęp 2024-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ „Dziennik Polski” nagrodzony. dziennikpolski24.pl, 10 marca 2006. [dostęp 2015-10-05]. (pol.).
- ↑ Lista odznaczonych medalem dnia 17 lutego 2011 roku. malopolskie.pl. [dostęp 2011-11-18]. (pol.).
- ↑ Medal Niezłomnym w Słowie. 13-grudnia.pl. [dostęp 2012-03-31]. (pol.).
- ↑ Uroczystość wręczenia Medali „Dziękujemy za wolność” w przeddzień Święta Niepodległości. Stowarzyszenie Sieć Solidarności, 12 listopada 2014. [dostęp 2015-07-21]. (pol.).
- ↑ Ryszard Lebiest, nasz kolega redakcyjny, z Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. dziennikpolski24.pl, 16 maja 2011. [dostęp 2011-11-20]. (pol.).
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 77, poz. 753