Snowornis
Snowornis[1] | |||
Prum, 2001[2] | |||
Przedstawiciel rodzaju – andobławatnik oliwkowy (S. cryptolophus) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ptaki | ||
Podgromada | Neornithes | ||
Infragromada | ptaki neognatyczne | ||
Rząd | |||
Podrząd | tyrankowate | ||
Rodzina | bławatnikowate | ||
Podrodzina | bławatniki | ||
Plemię | Rupicolini | ||
Rodzaj | Snowornis | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Lipaugus subalaris P.L. Sclater, 1861 | |||
Gatunki | |||
| |||
| |||
|
Snowornis – rodzaj ptaków z podrodziny bławatników (Cotinginae) w rodzinie bławatnikowatych (Cotingidae).
Zasięg występowania
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej[3].
Morfologia
Długość ciała 23,5–25 cm; masa ciała 81,8–86,3 g[3].
Systematyka
Etymologia
Snowornis: David William Snow (1924–2009), angielski ornitolog i ekolog; gr. ορνις ornis, ορνιθος ornithos „ptak”[4].
Podział systematyczny
Do rodzaju należą następujące gatunki[5]:
- Snowornis subalaris (P.L. Sclater, 1861) – andobławatnik szarosterny
- Snowornis cryptolophus (P.L. Sclater & Salvin, 1877) – andobławatnik oliwkowy
Przypisy
- ↑ Snowornis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ R.O. Prum. A new genus for the Andean Green Pihas (Cotingidae). „Ibis”. 143 (2), s. 307, 2001. DOI: 10.1111/j.1474-919X.2001.tb04489.x. (ang.).
- ↑ a b D.W. Winkler, S.M. Billerman & I.J. Lovette: Cotingas (Cotingidae), version 1.0. W: S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.coting1.01. [dostęp 2020-10-31]. (ang.).
- ↑ Snowornis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-17] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Rupicolini Bonaparte, 1853 (wersja: 2020-03-09). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-10-31].