Tadeusz Legeżyński
major | |
Data i miejsce urodzenia | 24 lipca 1907 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 3 grudnia 1979 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 5 Dywizja Piechoty, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Tadeusz Michał Legeżyński (ur. 24 lipca 1907 we Lwowie, zm. 3 grudnia 1979 w Londynie) – major Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 24 lipca 1907 we Lwowie[1][2]. Był synem dr. Wiktora Legeżyńskiego, lekarza we Lwowie[2].
Został absolwentem Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[2]. W Wojsku Polskim został awansowany na stopień porucznika łączności ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[3]. W 1932 pozostawał oficerem kompanii telegraficznej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[4]. Służył także w 6 pułku lotniczym we Lwowie[2]. Według stanu z marca 1939 w stopniu kapitana był dowódcą 5 kompanii w 1 batalionie telegraficznym w Zegrzu[5]. Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej 1939 pełnił funkcję dowódczą kompanii radionadzorowania lotniczego[2].
Po przedostaniu się do Francji wstąpił do Wojska Polskiego i był dowódcą łączności lotniczej[2]. Później był dowódcą łączności 10 Brygady Kawalerii Pancernej w składzie 1 Dywizji Pancernej[1][6][2]. Później był oficerem w dowództwie łączności sztabu[2].
Po wojnie przebywał na emigracji[1]. Uchwałą z 26 września 1946 Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej Edwarda Osóbki-Morawskiego, wraz z 75 innymi oficerami Wojska Polskiego, został pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971. Do końca życia pozostawał w stopniu majora[1]. Zmarł 3 grudnia 1979 w Londynie[1][2]. Był żonaty z Elsie od 1946, później z Bożeną od 1962[2].
Odznaczenie
- Krzyż Walecznych[2]
- Srebrny Krzyż Zasługi[2]
- odznaczenia polskie i brytyjskie[2]
Przypisy
- ↑ a b c d e Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 37, s. 100, Grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Tadeusz Legeżyński. pochodzimyzelwowa.pl. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 275.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 774.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 819.
- ↑ Jacek Kutzner, Juliusz Tym: Polska 1. Dywizja Pancerna w Normandii. Rytm, 2010, s. 212.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.