Zespół Parinauda

Zespół Parinauda – zespół neurologiczny spowodowany uszkodzeniem podkorowego ośrodka skojarzonego spojrzenia do góry lub w dół. Ośrodek ten znajduje się na poziomie spoidła tylnego, w przedniej części jądra śródmózgowiowego pęczka podłużnego przyśrodkowego. Zespół został nazwany od Henriego Parinauda[1][2].

W zespole Parinauda występują:

Objawami są:

  • brak reakcji źrenic na światło,
  • porażenie ruchów gałek ocznych w górę i dół,
  • zachowana reakcja źrenic na zbieżność.

Objaw Parinauda (objaw zachodzącego słońca, ang. setting sun sign) – izolowane porażenie spojrzenia ku górze. Może to być objaw uszkodzenia okolicy przedpokrywkowej, w przebiegu podwyższonego ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego (spotykany jest u dzieci z torbielami mózgu lub wodogłowiem). Objaw polega na widocznym u pacjenta skierowaniu gałek ocznych w dół i związanym z tym pojawieniu się rąbka twardówki nad tęczówką. Obraz może być nasilony przez ucisk na stropy oczodołów lub nerwy okoruchowe.

Przypisy

  1. ↑ Parinaud-Koerber-Salus-Elschnig syndrome w bazie Who Named It (ang.)
  2. ↑ H. Parinaud. Paralysie des mouvements associés des yeux. Archives de neurologie 5, 145-172 (1883)

Bibliografia

  • Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. AndrzejA. Szczeklik (red.), JerzyJ. Alkiewicz, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, ISBN 83-7430-031-0, OCLC 830805120 .
  • Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny. Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 33, 113-114. ISBN 83-200-3244-X.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.