Zygmunt Waliszewski
Zygmunt Waliszewski, Autoportret w czerwonym zawoju, 1929 | |||
Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1897 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 5 października 1936 | ||
Dziedzina sztuki | malarstwo | ||
Odznaczenia | |||
|
Zygmunt Waliszewski (ur. 1 grudnia 1897 w Petersburgu, zm. 5 października 1936 w Krakowie) – polski malarz i rysownik, reprezentant nurtu kolorystycznego, należał do kapistów.
Życiorys
Jego matką była Michalina z domu Regulska (siostra Cecylii, matki Marii Leśniakowej)[1]. Malarstwa i rysunku uczył się w Tyflisie w Gruzji u Mikołaja Sklifasowskiego i B. Vogla. W wieku 11 lat wystawił swoje prace na wystawie „Cudowne dziecko”. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. W Moskwie poznał artystów z grupy Świat Sztuki. Zwiedził też moskiewskie zbiory malarstwa francuskiego Siergieja Szczukina i Iwana Morozowa. W roku 1920 wyjechał do Polski. Od 1921 studiował pod kierunkiem Wojciecha Weissa i Józefa Pankiewicza w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1924–1931 kontynuował studia w Paryżu pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. W roku 1930 uczestniczył w wystawie kapistów w paryskiej Galerie Zak. W Paryżu zachorował na nieuleczalną chorobę Buergera. Amputowano mu obie nogi. Groziła mu amputacja rąk. W roku 1931 powrócił do Polski, mieszkał w Warszawie i Krakowie. W roku 1933 ożenił się. Mimo kalectwa malował nadal. W latach 1935–1936 stworzył plafon w Kurzej Stopce na Wawelu. W 1936 zaprojektował scenografię do opery Pergolesiego La serva padrona. Zmarł wkrótce potem. Zarówno on jak i jego żona, Wanda z d. Drohocka (nauczycielka fortepianu, ur. 18.06.1904 - zm. 3.11.1975) spoczywają na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (Kwatera: GC, Rząd: 11, Miejsce: 4). Zmarli bezpotomnie.
11 listopada 1937 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Waliszewski malował pejzaże, martwą naturę, portrety i kompozycje figuralne, wzorowane na arcydziełach dawnego malarstwa. Niezależnie od choroby, ukazywał świat radosny, ekspresyjny; inspirując się przy tym konwencją komedii dell’arte. Pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny.
Galeria
- Uczta u Benvenuta Celliniego
- Diana i Akteon
- Ogród botaniczny w Warszawie
- Akt w kapeluszu
- Bitwa nad Dubissą
- Portret Kiryła Zdanowicza
- Wyspa miłości
- Malarz i modelka
- Pomnik generała Championnet w Valence
- Wenus
- Autoportret kubizujący
- Toaleta Wenus
- Uczta I, tzw. Duża
- Uczta II, tzw. Wenecka
- Chłopcy i martwa natura
- Kwiaty
- Pan w zielonym fraku
- Martwa natura
Przypisy
Bibliografia
- Maciej Masłowski, Zygmunt Waliszewski, Warszawa 1962, wyd. Arkady.
- Zygmunt Waliszewski, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22] .
- Hanna Bartnicka-Górska, Anna Prugar-Myślik: Zygmunt Waliszewski – wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1999, ISBN 83-7100-124-X.
- PWN: 3993619
- ETP: 52144