Cennetin Kraliçesi Seks, savaş, adalet ve politik güç tanrıçası
Bir Akad İmparatorluğu mührü üzerinde yer alan Tanrıça İştar, MÖ 2350-2150. Mühürde boynuzlu bir miğfer takan ve sırtında silahlar taşıyan İştar, tasma takılı bir aslanı ayakları altına almaktadır.
İnanna (Sümerce: 𒀭𒈹Dinanna, ayrıca 𒀭𒊩𒌆𒀭𒈾 Dnin-an-na[6][7]); aşk, güzellik, seks, savaş, adalet ve siyasi güçle ilişkilendirilen antik Mezopotamya tanrıçasıdır. Sümerlerde kendisine "İnanna" adıyla ibadet edilirken daha sonraki dönemlerde Akad, Babil ve Asurlular tarafından İştar (Dištar)[6] olarak tanımlanmış ve "Cennetin Kraliçesi" olarak anılmıştır. Ana tapınma merkezi Uruk'taki Eanna Tapınağı'dır ve buranın koruyucu tanrıçası kabul edilmiştir. Venüs gezegeniyle ilişkilendirilmiş ve aslan ile sekiz köşeli yıldız, en belirgin sembolü olmuştur. İştar'ın kocası, daha sonraki dönemlerde Tammuz olarak anılacak olan Tanrı Dumuzid iken yardımcısı (sukkal) ise sonraki dönemlerde erkek tanrılar İlabrat ve Papsukkal ile bir tutulacak olan Ninşubur'dur.
İnanna'ya Sümerlerde en erken Uruk Dönemi'nin (MÖ 4000-3100) başlarında tapınılırken Akad Kralı Sargon'un bölgeyi ele geçirmesinden önce bölgede kendisine tapınma pek yaygın değildi. Sargon sonrası dönemde ise Mezopotamya'da tapınaklarıyla Sümer panteonunda en çok saygı duyulan tanrılardan biri hâline gelmiştir.[8][9] Çeşitli cinsel ayinlerle ilişkilendirilme ihtimali olan İnanna/İştar kültü, bölgedeki Sümerleri özümseyen ve başarılı olan Doğu Sami diline mensup kişiler (Akadlar, Asurlar] ve Babilliler) tarafından devam ettirilmiştir. Özellikle Asurlar tarafından sevilmiş hatta sıralamada millî tanrıları Aşur'un da önüne geçerek panteonlarındaki en parlak tanrı olmuştur. Tanah'ta İnanna/İştar'dan üstü kapalı bir şekilde bahsedilmiş ve UgaritliAshtart ile ilerleyen dönemlerde muhtemelen Yunan Tanrıçası Afrodit'in gelişimini etkileyecek olan FenikeliAstarte'yi büyük ölçüde etkilemiştir. İnanna'ya tapınma, Hristiyanlığın doğuşuyla MS 1 ila 6. yüzyıl arasında yavaş yavaş ortadan kalkmıştır.
İnanna, diğer Sümer tanrılarına göre daha fazla mitlerde yer almaktadır.[10][11][12] Ayrıca, yalnızca Nergal ile karşılaştırılabilecek kadar benzersiz bir şekilde yüksek sayıda sıfata ve alternatif isme sahip olmuştur.[13] Mitlerinin çoğu, diğer tanrıların alanlarını ele geçirmesini içerir. Uygarlığın tüm olumlu ve olumsuz yönlerini temsil eden me'leri Bilgelik Tanrısı Enki'den çaldığına; Eanna tapınağını ise Gökyüzü Tanrısı An'dan aldığına inanılmıştır. Daha sonra Şamaş olarak anılacak olan ikiz kardeşi Utu ile İnanna, ilahi hükmün uygulayıcı olmuştur. Otoritesine meydan okuduğu için Ebih Dağı'nı yıkmış, uykudayken kendisine tecavüz eden Bahçıvan Şukaletuda'ya öfkeyle saldırmış, Dumuzid'i öldürdüğü için haydut kadın Bilulu'nun izini arayıp bularak ilahi adaletle Bilulu'yu öldürmüştür. Gılgamış Destanı'nın standart Akadca versiyonunda İştar, Gılgamış'tan eşi olmasını ister fakat reddedilince Enkidu'nun ölümüyle sonuçlanan Gök Boğası'nı serbest bırakır ve bu da Gılgamış'ın ölümsüzlüğü aramasıyla sonuçlanır.
İnanna/İştar'ın en ünlü miti, İnanna/İştar'ın antik Mezopotamya yeraltı dünyasıKur'a inişinin ve oradan geri dönüşünün hikâyesidir. Bu mite göre yeraltı dünyasının kraliçesi olan ablası Ereşkigal'in topraklarını fethetmeye çalışır, buna karşılık yeraltı dünyasının yedi yargıcı tarafından kibirden (hybris) suçlu sayılır ve vurularak öldürülür. Üç gün sonra, Ninşubur tüm tanrılara İnanna'yı geri getirmeleri için yalvarır ancak İnanna'yı kurtarmak için iki cinsiyetsiz varlık gönderen Enki dışında hepsi kendisini reddeder. İnanna'ya yeraltı dünyasının dışına kadar eşlik ederler ancak yeraltı dünyasının koruyucuları olan galla, İnanna yerine kocası Dumuzid'i yeraltı dünyasına sürükler. Sonuç olarak Dumuzid'in yılın yarısı için cennete dönmesine izin verilirken Dumuzid'in kız kardeşi Geştinanna, diğer yarısı için yeraltı dünyasında kalır ve bu da mevsim döngüsünü meydana getirir.
Etimolojisi
Uruk Vazosu'nda tasvir edilen İnanna, adakları kabul ederken; yaklaşık olarak MÖ 3200-3000.
İnanna ve İştar başlangıçta ayrı, ilgisiz iki tanrıçayken[14][15][1][16][17] Akadlı Sargon'un saltanatı sırasında birbirleriyle denk hâle getirilmiş ve iki farklı isim altında fiilen aynı tanrıça olarak kabul edilmiştir.[14][15][1][16][17] İnanna'nın adı, "Cennetin Hanımı" anlamına gelen Sümercedekinin-an-ak ifadesinden türemiş olabilir[18][19] fakat "İnanna" (𒈹) çivi yazısı işareti, "cennet" (Sümerce: an; Çivi yazısı: 𒀭 AN) ile "hanım" (Sümerce: nin; Çivi yazısı: 𒊩𒌆 SAL. TUG2) işaretlerinin birleşiminden oluşmamaktadır.[19][18][20] İnanna'nın adından kaynaklanan bu zorluklar; bazı erken Asurbilimcileri, İnanna'nın başlangıçta bir Proto-Fırat tanrıçası olabileceğini ve ancak daha sonra Sümer panteonuna kabul edildiğini öne sürmeye yöneltmiştir.[19] Güney Irak'ta Sümerceden önce bir Proto-Fırat alt tabaka dilinin olduğu görüşü, modern Asurologlar tarafından geniş çapta kabul görmemektedir.[21]
İştar adı; Akad, Asur ve Babil'de hem Sargon öncesi hem de Sargon sonrası dönemlerde kişisel isimlerde bir unsur olarak ortaya çıkar.[22] Bu ad, Sami kökenlidir[23][22] ve muhtemelen etimolojik olarak daha sonraki Ugarit ve Güney Arabistan yazıtlarında bahsedilen Batı Sami Tanrısı Attar'ın adıyla ilişkilidir.[23][22] Sabah yıldızı, savaş sanatlarına başkanlık eden bir erkek tanrı; akşam yıldızı ise aşk sanatlarına başkanlık eden bir kadın tanrı olarak düşünülmüş olabilir.[22] Akad, Asur ve Babiller döneminde erkek tanrının adı, sonuç olarak kadın muadilinin adının yerini almış[17] fakat İnanna ile olan yaygın bağdaşma nedeniyle, tanrının adı eril formda olmasına rağmen dişi form ile kalmıştır.[17]
Kökenleri ve gelişimi
İnanna'ya sunulan adakların tasvir edildiği Uruk Vazosu, MÖ 3200-3000.[24]
İnanna, güç alanının diğer herhangi bir tanrınınkinden daha farklı ve çelişkili yönler içermesi gerçeğinden dolayı birçok eski Sümer bilim insanı için bir sorun teşkil etmiştir. [25] Kökenleri ile ilgili iki büyük teori öne sürülmüştür:[26] İlk açıklama, İnanna'nın tamamen farklı alanlara sahip, daha önce ilişkisiz birkaç Sümer tanrısı arasındaki bir senkretizm sonucu ortaya çıktığını ileri sürerken[26] ikinci açıklama ise İnanna'nın Sümer panteonunun tam olarak yapılmasıyla panteona sonradan giren ve henüz diğer tanrılara verilmemiş tüm rolleri üstlenen bir Sami tanrısı olduğunu ileri sürer.[27]
Uruk Dönemi'ne (y. MÖ 4000 - y. MÖ 3100) kadar giden erken bir tarihte İnanna, zaten Uruk şehriyle ilişkilendirilmiştir.[1] III. Uruk Dönemi’nin kült nesnelerinin yer aldığı yerde bulunan Uruk Vazosu’nda çanaklar, kaplar ve çiftlik ürünleri içeren sepetler gibi çeşitli nesneleri taşıyan[28] ve koyun ile keçileri yüzü hükümdara dönük olan bir kadın figürüne getiren bir dizi çıplak adam tasvir edilmiştir.[29] Kadın, İnanna'nın kapı direğinde bükülmüş iki kamış simgesinin önünde dururken[29] erkek figür, bir kutu ve kâse yığını tutar, daha sonraki çivi yazısı işareti En'i veya tapınağın baş rahibini gösterir.[30]
Cemdet Nasr Dönemi'ne (y. MÖ 3100 – y. MÖ 2900) ait mühür baskıları; Ur, Larsa, Zabalam, Urum, Arina ve muhtemelen Keş dahil olmak üzere çeşitli şehirleri temsil eden sabit bir sembol dizisini gösterir.[31] Bu liste, muhtemelen İnanna'ya Uruk'ta onun kültünü destekleyen şehirlerden gelen katkıların raporunu yansıtmaktadır.[31] Ur'daki Erken Hanedanlık Dönemi'nin I. evresinden (y. MÖ 2900 - y. MÖ 2350) itibaren İnanna'nın rozet sembolü ile birlikte çok sayıda benzer mührü keşfedilmiştir.[31] Bu mühürler, İnanna’nın kültü için ayrılan malzemeleri korumak için depoları kilitlemek için kullanılmıştır.[31]
İnanna adına MÖ 2600 dolaylarında Kiş Kralı Aga adına bir boncuk ya da MÖ 2400 dolaylarında Kral Lugal-kisalsi'nin bir tableti gibi çeşitli yazıtlar bilinmektedir:
"Tüm ülkelerin kralı An için ve (...) kraliçesi İnanna için Kiş Kralı Lugal-kisalsi, avlunun duvarını inşa etti."
Akad döneminde (y. MÖ 2334 – MÖ 2154) ise Akadlı Sargon'un fetihlerinden sonra İnanna ve İştar, o kadar kapsamlı bir şekilde birleştirildi ki fiilen aynı kişi olarak kabul edildi.[15][17] Sargon'un kızı Akad şairi Enheduanna, İnanna'ya onu İştar ile özdeşleştiren sayısız ilahiler yazmıştır.[15][33] Sargon; İnanna ve An'ı otoritesinin kaynağı olarak ilan etmiştir.[34] Bunun bir sonucu olarak[15] İnanna/İştar'ın kültünün popülaritesi artmıştır.[15][1][16]Ebla'nın ilk kazılarında yer alan Alfonso Archi, İştar'ın aslen Fırat Vadisi'nde tapılan bir tanrıça olduğunu varsayar ve İştar'la çöl kavağı arasındaki bir ilişkinin hem Ebla hem de Mari'den gelen en eski metinlerde doğrulandığına işaret eder.[35]
İbadet
Sargon öncesi dönemde İnanna kültü oldukça sınırlıyken Sargon'un saltanatından sonra İnanna, hızla Sümer panteonunda en çok saygı duyulan tanrılardan biri haline gelmiştir.[15][12][20][9] İnanna'ya ait Nippur, Lagaş, Şuruppak, Zabalam ile Ur'da tapınaklar vardı[15] fakat tanrıçanın ana kült merkezi, adı "Cennetin Evi" (Sümerce: e2-anna; Çivi yazısı: 𒂍𒀭 E2.AN)[a] anlamına gelen Uruk'taki Eanna tapınağıydı.[15][37][19][b] Bu MÖ dördüncü binyıl kentinin esas koruyucu tanrısı muhtemelen An idi.[19] Tapınağın İnanna'ya adanmasıyla tapınak, tanrıçanın rahibelerine ev sahipliği yapmış gibi görünüyor.[19] Uruk'un hemen yanındaki Zabalam, İnanna ibadetinin en önemli ilk dönem bölgesidir ve şehrin adı, yaygın olarak sırasıyla "İnanna" ve "kutsal alan" anlamına gelen MUŠ3 ve UNUG işaretleriyle yazılmıştır.[38] Zabalam şehrinin tanrıçasının başlangıçta ayrı bir tanrı olması mümkündür ve kültü çok erken bir tarihte Urukean tanrıçasının kültü tarafından özümsenmiş olsa da kült, çok erken bir zamanda Urukean tanrıçası tarafından özümsenmiştir.[38] Joan Goodnick Westenholz, bir zame ilahisinde İştaran ile ilişkilendirilen Nin-UM (okunuşu ve anlamı belirsiz) adıyla tanımlanan bir tanrıçanın, Zabalamlı İnanna'nın orijinal kimliği olduğunu öne sürmüştür.[39]
Eski Akad döneminde İnanna, Agade şehri ile ilişkili Akad tanrıçası İştar ile birleşmiştir.[40] O dönemden bir ilahi, Akad İştar'ına Uruk ve Zabalam'lı İnanna'nın yanında "Ulmaš'ın İnanna'sı" olarak hitap eder.[40] İştar'a tapınma ve İştar ile İnanna arasındaki bağdaştırma,[40] Sargon ve halefleri tarafından teşvik edilmiş ve sonuç olarak kısa sürede Mezopotamya panteonunda en çok saygı duyulan tanrılardan biri haline gelmiştir.[15] Sargon, Naram-Sin ve Şar-Kali-Şarri yazıtlarında, İştar en sık dua edilen tanrıdır.[41] Eski Babil döneminde ana tapınma merkezleri, yukarıda bahsedilen Uruk, Zabalam ve Agade'ye ek olarak ayrıca İlip idi.[42] Tapınma merkezi, Uruk'tan Kiş'e de götürülmüştür.[43]
Daha sonraki zamanlarda, Uruk'taki kültü gelişmeye devam ederken[44] İştar ayrıca Asur'un Yukarı Mezopotamya'daki krallığında (günümüzde Kuzey Irak, Kuzeydoğu Suriye ve Güneydoğu Türkiye), özellikle Ninova, Aššur ve Arbela (günümüzde Erbil) şehirlerinde de ibadet edilmiştir.[45] Asur Kralı Assurbanipal'in saltanatı sırasında İştar, Asur ulusal tanrısı Aşur'u bile geride bırakarak Asur panteonundaki en önemli ve en çok saygı duyulan tanrı haline gelmiştir.[44] Ana Asur tapınağında bulunan adak eşyaları, İştar'ın kadınlar arasında popüler bir tanrı olduğunu göstermektedir.[46]
Geleneksel ikili cinsiyete karşı çıkan kişiler, İnanna kültüne yoğun bir şekilde dahil olmuştur.[47] Sümer zamanlarında gala olarak bilinen bir dizi rahip, İnanna'nın tapınaklarında çalışmış; burada ağıt ve mersiye yakmışlardır.[48]Gala olan erkekler, arada kadın isimlerini benimsemiş ve şarkılarını Sümercenin eme-sal lehçesinde bestelemiştir. Bu edebî metinler, normalde kadın karakterlerin konuşmasını içermektedir. Bazı Sümer atasözleri, gala'nın erkeklerle anal seks yapmakla ünlü olduğunu öne sürüyor gibi görünmektedir.[49] Akad Dönemi'nde kurgarrū ve assinnu, kadın kıyafetleri giyen ve İştar'ın tapınaklarında savaş dansları yapan hizmetkârlarıdır.[50] Birkaç Akad atasözü, bu kişilerin de eşcinsel eğilimleri olabileceğini öne sürüyor gibi görünmektedir.[50] Mezopotamya üzerine yazılarıyla tanınan bir antropolog olan Gwendolyn Leick, bu bireyleri çağdaş Hint hicrasıyla karşılaştırmıştır.[51] Bir Akad ilahisinde İştar, erkekleri kadınlara dönüştüren olarak tanımlanır.[52]
Samuel Noah Kramer'e göre MÖ üçüncü binyılın sonlarına doğru Uruk kralları, İnanna'nın eşi olan Çoban Dumuzid'in rolünü üstlenerek meşruiyetlerini sağlamış olabilirler.[53] Bu ritüel, her yıl bahar ekinoksunda kutlanan[53] Sümer yeni yıl festivali Akitu'nun[54] onuncu gününde bir gece sürmüştür.[53][54] Kral daha sonra, tanrıça rolünü üstlenen İnanna'nın yüksek rahibesi ile dinsel cinsel ilişkiye girdiği[53][54] "kutsal evlilik" törenine katılırdı.[53] Yirminci yüzyılın sonlarında, kutsal evlilik ritüelinin tarihselliği, bilim insanları tarafından aşağı yukarı yerleşik bir gerçek olarak ele alınmış[55] ancak büyük ölçüde Pirjo Lapinkivi'nin yazılarından dolayı birçoğu kutsal evliliği gerçek bir ritüelden ziyade edebi bir icat olarak görmeye başlamıştır.[55]
İştar kültünün uzun zaman boyunca kutsal bir fuhuşu içerdiği düşünülmüş[56][57] ancak bu, günümüzde birçok bilim insanı tarafından reddedilmiştir.[58][59][60][61] İştaritum olarak bilinen tapınaklardaki köle veya fahişeler, İştar'ın tapınaklarında çalıştığı bildirilmiş[57] fakat ancak bu tür rahibelerin gerçekten herhangi bir seks eylemi gerçekleştirip gerçekleştirmediği belirsizdir[59] ve bazı modern bilim insanları, bu kişilerin bu eylemi yapmadıklarını iddia etmişlerdir.[60][58] Antik Yakın Doğu'daki kadınlar, küllerde pişirilen çörekleri (kamān tumri olarak bilinir) adayarak İştar'a tapmıştır.[62] Bu tür bir tapınma, bir Akad ilahisinde anlatılmaktadır.[63] Mari'de keşfedilen birkaç kil çörek kalıbı, göğüslerini kavrayan büyük kalçalı çıplak kadınlara benzemektedir.[63] Bazı bilim insanları, bu kalıplardan yapılan çöreklerin İştar'ın kendisini temsil etmesi gerektiğini öne sürmüştür.[64]
İkonografi
Semboller
İnanna/İştar’ın en yaygın sembolü, noktaların tam sayısı bazen değişse[65] de sekiz köşeli yıldızdır.[66] Altı köşeli yıldızlar da sıklıkla görülse de sembolik anlamları bilinmemektedir.[65] Sekiz köşeli yıldız, başlangıçta göklerle genel bir ilişkiye sahipmiş gibi görünmekte[67] fakat Eski Babil Dönemi'nde (y. MÖ 1830 - y. MÖ 1531) özellikle İştar'ın tanımlandığı Venüs gezegeni ile ilişkilendirilmiştir.[67] Bu dönemden itibaren İştar yıldızı dairesel bir diskin içine alınmıştır.[65] Daha sonraki Babil zamanlarında İştar'ın tapınaklarında çalışan köleler, bazen sekiz köşeli yıldızın mührü ile damgalanmıştır.[65][68]Sınır taşlarında ve silindir mühürlerde, sekiz köşeli yıldız bazen Sin'in (Sümerlerde Nanna) sembolü olan hilal ve Şamaş'ın (Sümerlerde Utu) sembolü olan ışınlı güneş diskinin yanında gösterilmiştir.[69]
İnanna'nın çivi yazısıideogramı, bereket ve bolluğun ortak bir sembolü olan ambar kapı sövesini temsil eden kanca şeklinde bükülmüş bir kamış budağıdır.[70] Rozet, İnanna'nın bir diğer önemli sembolü olmuş ve birleşimden sonra İştar'ın sembolü olarak kullanılmaya devam etmiştir.[71]Yeni Asur Dönemi (MÖ 911-609) sırasında, rozet aslında sekiz köşeli yıldızı gölgede bırakmış ve İştar'ın ana sembolü olmuş olabilir.[72]Aššur kentindeki İştar tapınağı çok sayıda rozetle süslenmiştir.[71]
İnanna/İştar, Mezopotamyalıların güç sembolü olarak gördüğü[73] aslanlarla da ilişkilendirilmiştir.[73][74] Tanrıçanın aslanlarla olan ilişkisi Sümer döneminde başlamıştır: Nippur'daki İnanna tapınağındaki bir klorit kâsede dev bir yılanla savaşan büyük bir kediyi tasvir edilmekte ve kâsenin üzerindeki çivi yazılı bir yazıtta kedinin tanrıçayı temsil etmesi gerektiğini gösteren "İnanna ve Yılan" yazısı mevcuttur.[74] Akad Dönemi boyunca İştar, özelliklerinden biri olan aslanla birlikte sık sık ağır silahlı bir savaşçı tanrıça olarak tasvir edilmiştir.[75]
Güvercinler de İnanna/İştar ile ilişkilendirilen önemli hayvan sembollerindendir.[76][77] Güvercinler, MÖ 3. binyılın başlarında İnanna ile ilişkilendirilen kült nesnelerinde yer almıştır.[77] Aššur'daki İştar tapınağında MÖ 13. yüzyıla tarihlenen kurşun güvercin heykelcikleri keşfedilmiş[77] ve Suriye'deki Mari antik kentinde bulunan boyanmış bir fresk, İştar Tapınağı'ndaki bir palmiye ağacından çıkan dev bir güvercini betimlemekte[76] ve bu, tanrıçanın kendisinin bazen bir güvercin şeklini aldığına inanıldığını göstermektedir.[76]
Venüs gezegeniyle ilişiği
Yine de, Jemdet Nasr dönemine ait bir silindir mühür, eski Sümerlerin sabah ve akşam yıldızlarının aynı gök cismi olduğunu bildiklerini gösteriyor. İnanna, adını Roma eşdeğeri Venüs'ten alan Venüs gezegeni ile ilişkilendirilmiştir.[37][78] Birkaç ilahi, İnanna'yı Venüs gezegeninin tanrıçası veya kişileştirilmesi rolünde över.[79] İlahiyat Profesörü Jeffrey Cooley, birçok efsanede İnanna'nın hareketlerinin Venüs gezegeninin gökyüzündeki hareketlerine karşılık gelebileceğini savunmuştur.[79]İnanna'nın Yeraltı Dünyasına İnişi'nde anlatınlara göre diğer tanrının aksine İnanna, ölüler diyarına inebilir ve cennete geri dönebilir. Venüs gezegeni de benzer bir iniş yapar: Batıda batıp ardından doğuda yeniden yükselir.[79] Bir ilahi girişinde, İnanna'nın gökleri terk ettiği ve dağ olduğu tahmin edilen "Kur"a doğru ilerlediğini anlatır. Bu da İnanna'nın batıya yükselişini ve yerleşimini taklit eder.[79]İnanna ve Şukaletuda'da "Şukaletuda", muhtemelen doğu ve batı ufuklarını araştırarak İnanna'yı aramak için gökyüzünü taramak olarak tanımlanır.[80] Aynı efsanede, İnanna saldırganını ararken, Venüs'ün gökyüzündeki hareketlerine karşılık gelen birkaç hareket yapar.[79]
Venüs'ün hareketleri aralıklı göründüğü için (Güneş'e yakınlığı nedeniyle birçok gün boyunca kaybolur ve sonra diğer ufukta yeniden ortaya çıkar) bazı kültürler, Venüs'ü tek bir varlık olarak tanımamıştır.[79] Bundan ötürü Venüs, her ufukta akşam ve sabah yıldızı şeklinde iki ayrı yıldız olarak varsayılmıştır.[79] Yine de, Cemdet Nasr Dönemi'ne ait bir silindir mühür, eski Sümerlerin sabah ve akşam yıldızlarının aynı gök cismi olduğunu bildiklerini göstermektedir.[79] Venüs'ün aralıklı hareketleri hem mitolojiyle hem de İnanna'nın ikili doğasıyla ilişkilendirilmiştir.[79]
Modern astrologlar, İnanna'nın yeraltı dünyasına iniş hikâyesini, geri giden Venüs ile ilişkili astronomik bir olguya referans olarak kabul eder. Venüs, geri hareketinden yedi gün önce güneşle alt düzeyde kavuşumunu gerçekleştirir ve akşam gökyüzünden kaybolur. Bu kaybolma ile kavuşumun kendisi arasındaki yedi günlük süre, iniş mitinin dayandığı astronomik olgu olarak görülür. Kavuşumdan sonra, Venüs'ün yeraltı dünyasından yükselişe karşılık gelen sabah yıldızı olarak görünmesinden önce yedi gün daha geçer.[81][82]
Eşnunna'da bulunan İştar'ın Babil pişmiş toprak kabartması (MÖ 2. binyılın başlarında)
Mari, Suriye'de bulunan vazo tutan bir tanrıça heykeli ki bu, muhtemelen İştar'ın gerçek boyutlu heykelidir (MÖ on sekizinci yüzyıl)
Larsa'da bulunan kanatlı İştar'ın pişmiş toprak kabartması (MÖ 2. binyıl)
İştar'ın Ennigaldi-Nanna'nın müzesinde sergilenen ve bir yay tuttuğunu gösteren steli (MÖ sekizinci yüzyıl)
İştar'ın Palmira'da bulunan ve hizmetçisiyle birlikte yer aldığı Helenleştirilmiş yarım kabartma heykeli (MS üçüncü yüzyıl)
Karakteri
Sümerler, İnanna'ya hem savaş hem de aşk tanrıçası olarak tapmıştır.[1] Rolleri sabit ve alanları sınırlı olan diğer tanrıların aksine, İnanna'nın hikâyeleri onu fetihten fetihe giden biri olarak tanımlar.[25][83] Kendisine verilen güçten daha fazlası için çabalayan, genç ve aceleci biri olarak tasvir edilmiştir.[25][83]
Aşk tanrıçası olarak tapılsa da İnanna evlilik tanrıçası değildi ve hiçbir zaman bir ana tanrıça olarak görülmemiştir.[84][85] Andrew R. George, bu konuda "Bütün mitolojiye göre, İštar (...) mizaç olarak bu tür işlevlere yatkın değildi." demiştir.[86]
^F. Wiggerman, Nergal A. philologisch 2 Mayıs 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. [in:] Reallexikon der Assyriologie und vorderasiatischen Archäologie vol. 9, 1998, s. 216
^Maeda, Tohru (1981). ""King of Kish" in Pre-Sargonic Sumer". Orient: The Reports of the Society for Near Eastern Studies in Japan. 17: 8. 19 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021.
^A. Archi, The Gods of Ebla [in:] J. Eidem, C.H. van Zoest (ed.), Annual Report NINO and NIT 2010 24 Haziran 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 2011, s. 3
Ackerman, Susan (2006) [1989], Day, Peggy Lynne (Ed.), Gender and Difference in Ancient Israel, Minneapolis, Minnesota: Fortress Press, ISBN 978-0-8006-2393-7, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Assante, Julia (2003), "From Whores to Hierodules: The Historiographic Invention of Mesopotamian Female Sex Professionals", Donahue, A. A.; Fullerton, Mark D. (Ed.), Ancient Art and Its Historiography, Cambridge, İngiltere: Cambridge University Press, ss. 13-47
Attinger, Pascal (1988), "Inana et Ebih", Zeitschrift für Assyriologie, 3, ss. 164-195
Baring, Anne; Cashford, Jules (1991), The Myth of the Goddess: Evolution of an Image, Londra, Ingiltere: Penguin Books, ISBN 978-0-14-019292-6, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Bertman, Stephen (2003), Handbook to Life in Ancient Mesopotamia, Oxford, İngiltere: Oxford University Press, ISBN 978-0-19-518364-1, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Black, Jeremy; Green, Anthony (1992), Gods, Demons and Symbols of Ancient Mesopotamia: An Illustrated Dictionary, The British Museum Press, ISBN 978-0-7141-1705-8, 20 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Botterweck, G. Johannes; Ringgren, Helmer (1990), Theological Dictionary of the Old Testament, VI, Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., ISBN 978-0-8028-2330-4, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Breitenberger, Barbara (2007), Aphrodite and Eros: The Development of Greek Erotic Mythology, New York City, New York ve Londra, Ingiltere, ISBN 978-0-415-96823-2, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Brown, Peter Lancaster (1976), Megaliths, Myths and Men: An Introduction to Astro-Archaeology, New York City, New York: Dover Publications, ISBN 978-0-8008-5187-3, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Buckland, Raymond (2001), Wicca for Life: The Way of the Craft -- From Birth to Summerland, New York City, New York: Kensington Publishing Corporation, ISBN 978-0-8065-2455-9, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Budin, Stephanie L. (2010), "Aphrodite Enoplion", Smith, Amy C.; Pickup, Sadie (Ed.), Brill's Companion to Aphrodite, Brill's Companions in Classical Studies (İngilizce), Leiden, The Netherlands: Brill Publishers, ss. 85-86, 96, 100, 102-103, 112, 123, 125, ISBN 978-90-474-4450-3
Burkert, Walter (1985), Greek Religion, Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, ISBN 978-0-674-36281-9
Campbell, Joseph (2008), The Hero with a Thousand Faces, Novato, California: New World Library, ss. 88-90
Chicago, Judy (2007), The Dinner Party: From Creation to Preservation, Londra, Ingiltere: Merrell, ISBN 978-1-85894-370-1
Choksi, M. (2014), "Ancient Mesopotamian Beliefs in the Afterlife", World History Encyclopedia, 13 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Collins, Paul (1994), "The Sumerian Goddess Inanna (3400-2200 BC)", Papers of from the Institute of Archaeology, 5, UCL
Cooley, Jeffrey L. (2008), "Inana and Šukaletuda: A Sumerian Astral Myth", KASKAL, cilt 5, ss. 161-172, ISSN 1971-8608, 24 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Cyrino, Monica S. (2010), Aphrodite, Gods and Heroes of the Ancient World, New York City, New York ve Londra, Ingiltere: Routledge, ISBN 978-0-415-77523-6, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Dalley, Stephanie (1989), Myths from Mesopotamia: Creation, the Flood, Gilgamesh, and Others, Oxford, İngiltere: Oxford University Press, ISBN 978-0-19-283589-5, 13 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Day, John (2004), "Does the Old Testament Refer to Sacred Prostitution and Did It Actual Exist in Ancient Israel?", McCarthy, Carmel; Healey, John F. (Ed.), Biblical and Near Eastern Essays: Studies in Honour of Kevin J. Cathcart, Cromwell Press, ss. 2-21, ISBN 978-0-8264-6690-7, 13 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
D'Costa, Krystal (31 Mart 2013), "Beyond Ishtar: The Tradition of Eggs at Easter: Don't believe every meme you encounter.", Scientific American, Nature America, Inc., 28 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Enheduanna. "The Exaltation of Inanna (Inanna B): Translation". The Electronic Text Corpus of Sumerian Literature. 2001. 12 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
Fiore, Simon (1965), Voices From the Clay: The Development of Assyro-Babylonian Literature, Norman, University of Oklahoma Press
Fontenrose, Joseph Eddy (1980) [1959], Python: A Study of Delphic Myth and Its Origins, Berkeley, California, Los Angeles, California, and Londra, Ingiltere: The University of California Press, ISBN 978-0-520-04106-6, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Foxvog, D. (1993), "Astral Dumuzi", Hallo, William W.; Cohen, Mark E.; Snell, Daniel C.; Weisberg, David B. (Ed.), The Tablet and the scroll: Near Eastern studies in honor of William W. Hallo, 2nd, CDL Press, s. 106, ISBN 978-0-9620013-9-0
{{{Kaynakça}}}
Gallagher, Ann-Marie (2005), The Wicca Bible: The Definitive Guide to Magic and the Craft, New York City, New York: Sterling Publishing Co., Inc., ISBN 978-1-4027-3008-5, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Grabbe, Lester L. (1997), Can a "History of Israel" Be Written?, The Library of Hebrew Bible/Old Testament Studies, 245, Sheffield, İngiltere: Sheffield Academic Press, ISBN 978-0-567-04320-7, 13 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Graz, F. (1984), Eck, W. (Ed.), "Women, War, and Warlike Divinities", Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik, Bonn, Germany: Dr. Rudolf Habelt GmbH, 55 (55), ss. 245-254, JSTOR 20184039
Green, Alberto R. W. (2003). The Storm-God in the Ancient Near East. Winona Lake, Indiana: Eisenbrauns. ISBN 978-1-57506-069-9. 13 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021.
Guirand, Felix (1968), "Assyro-Babylonian Mythology", New Larousse Encyclopedia of Mythology, Aldington; Ames tarafından çevrildi, Londra, Ingiltere: Hamlyn, ss. 49-72
Hallo, William W. (2010), The World's Oldest Literature: Studies in Sumerian Belles-Lettres, Leiden, The Netherlands: Brill, ISBN 978-90-04-17381-1, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Harris, Rivkah (February 1991), "Inanna-Ishtar as Paradox and a Coincidence of Opposites", History of Religions, 30 (3), ss. 261-278, doi:10.1086/463228, JSTOR 1062957
Heffron, Yağmur (2016), "Inana/Ištar (goddess)", Ancient Mesopotamian Gods and Goddesses, University of Pennsylvania Museum, 27 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Hislop, Alexander (1903) [1853], The Two Babylons: The Papal Worship Proved to Be the Worship of Nimrod and His Wife, Third, S.W. Partridge
Hostetter, Clyde (1991), Star Trek to Hawa-i'i, San Luis Obispo, California: Diamond Press, s. 53
Jacobsen, Thorkild (1976), The Treasures of Darkness: A History of Mesopotamian Religion, Yale University Press, ISBN 978-0-300-02291-9, 9 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Jordan, Michael (2002), Encyclopedia of Gods, Londra, Ingiltere: Kyle Cathie Limited, ISBN 978-1-85626-131-9
Karahashi, Fumi (Nisan 2004), "Fighting the Mountain: Some Observations on the Sumerian Myths of Inanna and Ninurta", Journal of Near Eastern Studies, 63 (2), ss. 111-8, doi:10.1086/422302, JSTOR 422302
Kilmer, Anne Draffkorn (1971), "How Was Queen Ereshkigal Tricked? A New Interpretation of the Descent of Ishtar", Ugarit-Forschungen, cilt 3, ss. 299-309
Kleiner, Fred (2005), Gardner's Art Through the Ages, Belmont, California: Thompson Learning, Inc., s. 49, ISBN 978-0-15-505090-7
Kleiner, Liliana (2016), "About", lilianakleiner.org, Liliana Kleiner, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Kramer, Samuel Noah (1961), Sumerian Mythology: A Study of Spiritual and Literary Achievement in the Third Millennium B.C.: Revised Edition, Philadelphia, Pennsylvania: University of Pennsylvania Press, ISBN 978-0-8122-1047-7, 8 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Kramer, Samuel Noah (1963), The Sumerians: Their History, Culture, and Character, Chicago, Illinois: University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-45238-8
Kramer, Samuel Noah (October 1966), "Dumuzi's Annual Resurrection: An Important Correction to 'Inanna's Descent'", Bulletin of the American Schools of Oriental Research, 183 (183), s. 31, doi:10.2307/1356459, JSTOR 1356459
Kramer, Samuel Noah (28 Nisan 1970), The Sacred Marriage Rite, Bloomington, Indiana: Indiana University Press, ISBN 978-0-253-35035-0
Kramer, Samuel Noah (1988), History Begins at Sumer: Thirty-Nine Firsts in Recorded History, 3rd, University of Pennsylvania Press, ISBN 978-0-8122-1276-1
Leick, Gwendolyn (1998) [1991], A Dictionary of Ancient Near Eastern Mythology, New York City, New York: Routledge, ISBN 978-0-415-19811-0, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Leick, Gwendolyn (2013) [1994], Sex and Eroticism in Mesopotamian Literature, New York City, New York: Routledge, ISBN 978-1-134-92074-7, 14 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Lewis, Sian; Llewellyn-Jones, Lloyd (2018), The Culture of Animals in Antiquity: A Sourcebook with Commentaries, New York City, New York ve Londra, Ingiltere: Routledge, ISBN 978-1-315-20160-3, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Lung, Tang (2014), "Marriage of Inanna and Dumuzi", World History Encyclopedia, 9 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Liungman, Carl G. (2004), Symbols: Encyclopedia of Western Signs and Ideograms, Lidingö, Sweden: HME Publishing, ISBN 978-91-972705-0-2
Marcovich, Miroslav (1996), "From Ishtar to Aphrodite", Journal of Aesthetic Education, 39 (2), ss. 43-59, doi:10.2307/3333191, JSTOR 3333191
Mark, Joshua (2011), "Inanna's Descent: A Sumerian Tale of Injustice", World History Encyclopedia
Mark, Joshua (20 Ocak 2017), "Anu", World History Encyclopedia, 24 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Mark, Joshua J. (29 Mart 2018), "Gilgamesh", World History Encyclopedia, 13 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Mcllhenny, Albert M. (2011), This Is the Sun?: Zeitgeist and Religion (Volume I: Comparative Religion), s. 60, ISBN 978-1-105-33967-7, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Monaghan, Patricia (2014), Encyclopedia of Goddesses and Heroines, New World Library, s. 39, ISBN 978-1-60868-217-1, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Nemet-Nejat, Karen Rhea (1998), Daily Life in Ancient Mesopotamia, Daily Life, Greenwood, ISBN 978-0-313-29497-6
Nomis, Anne O. (2013), "The Warrior Goddess and her Dance of Domination", The History & Arts of the Dominatrix, Mary Egan Publishing, ISBN 978-0-9927010-0-0
Parpola, Asko (1998), Studia Orientalia, 84, Finnish Oriental Society, ISBN 978-951-9380-38-4, 13 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Parpola, Asko (2015), The Roots of Hinduism: The Early Aryans and the Indus Civilization, Oxford, İngiltere: Oxford University Press, ISBN 978-0-19-022693-0, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Parpola, Simo (2004), Assyrian Identity in Ancient Times and Today(PDF), Helsinki, Finland, 10 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF), erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Penglase, Charles (1994), Greek Myths and Mesopotamia: Parallels and Influence in the Homeric Hymns and Hesiod, New York City, New York: Routledge, ISBN 978-0-415-15706-3, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Piveteau, Jean (1981) [1964], "Man Before History", Dunan, Marcel; Bowle, John (Ed.), The Larousse Encyclopedia of Ancient and Medieval History, New York City, New York: Excaliber Books, ISBN 978-0-89673-083-0
Pryke, Louise M. (2017), Ishtar, New York ve Londra: Routledge, ISBN 978-1-138-86073-5, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Puhvel, Jaan (1987), Comparative Mythology, Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press, ISBN 978-0-8018-3938-2
Roscoe, Will; Murray, Stephen O. (1997), Islamic Homosexualities: Culture, History, and Literature, New York City, New York: New York University Press, ISBN 978-0-8147-7467-0, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Rountree, Kathryn (2017), Rountree, Kathryn (Ed.), Cosmopolitanism, Nationalism, and Modern Paganism, Palgrave Studies in New and Alternative Spiritualities, doi:10.1057/978-1-137-56200-5, ISBN 978-1-137-57040-6, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Rubio, Gonzalo (1999), "On the Alleged "Pre-Sumerian Substratum"", Journal of Cuneiform Studies, cilt 51, ss. 1-16, doi:10.2307/1359726, JSTOR 1359726
"Inana's descent to the nether world: translation", The Electronic Text Corpus of Sumerian Literature, Faculty of Oriental Studies, University of Oxford, 2001, 12 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Smith, Mark S. (2002), The Early History of God: Yahweh and the Other Deities in Ancient Israel, 2nd, Wm. B. Eerdmans Publishing Company, ISBN 978-0-8028-3972-5, 21 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Suter, Claudia E. (2014), "Human, Divine, or Both?: The Uruk Vase and the Problem of Ambiguity in Early Mesopotamian Visual Arts", Feldman, Marian; Brown, Brian (Ed.), Approaches to Ancient Near Eastern Art, Berlin, Germany: Walter de Gruyter, ss. 545-568, ISBN 978-1-61451-035-2, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Sweet, R. (1994), "A New Look at the 'Sacred Marriage' in Ancient Mesopotamia", Robbins, E.; Sandahl, E. (Ed.), Corolla Torontonensis: Studies in Honour of Ronald Morton Smith, Toronto, ss. 85-104
Thomas, Paul (2007), "Re-Imagining Inanna: The Gendered Reappropriation of the Ancient Goddess in Modern Goddess Worship", The Pomegranate: The International Journal of Pagan Studies, cilt 6, doi:10.1558/pome.v6i1.53
Tinney, Steve (Nisan 2018), Woods, Christopher; Richardson, Seth; Osborne, James; El Shamsy, Ahmed (Ed.), ""Dumuzi's Dream" Revisited", Journal of Near Eastern Studies, Chicago, Illinois: The University of Chicago Press, 77 (1), ss. 85-89, doi:10.1086/696146, ISSN 0022-2968
Tseretheli, Michael (1935), "The Asianic (Asia Minor) elements in national Georgian paganism", Georgica, 1 (1), ss. 55-56
Tuite, Kevin (20 Şubat 2004), "The meaning of Dæl. Symbolic and spatial associations of the south Caucasian goddess of game animals.", Linguaculture: Studies in the interpenetration of language and culture. Essays to Honor Paul Friedrich(PDF), Montreal, Quebec: University of Montreal, 16 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF), erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Van der Mierop, Marc (2007), A History of the Ancient Near East: 3,000–323 BC, Blackwell, ISBN 978-1-4051-4911-2
Vanstiphout, H. L. (1984), "Inanna/Ishtar as a Figure of Controversy", Struggles of Gods: Papers of the Groningen Work Group for the Study of the History of Religions, Berlin: Mouton Publishers, cilt 31, ISBN 978-90-279-3460-4, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Vanstiphout, Herman (2003), Epics of Sumerian Kings(PDF), Atlanta, Georgia: Society of Biblical Literature, ss. 49-96, ISBN 978-1-58983-083-7, 13 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF), erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Warner, Marina (2016) [1976], Alone of All Her Sex: The Myth and Cult of the Virgin Mary, Oxford, İngiltere: Oxford University Press, ISBN 978-0-19-963994-6, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
West, M. L. (1997), The East Face of Helicon: West Asiatic Elements in Greek Poetry and Myth, Oxford, İngiltere: Clarendon Press, s. 57, ISBN 978-0-19-815221-7, 28 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Westenholz, Joan Goodnick (1997), Legends of the Kings of Akkade: The Texts, ss. 33, 49, ISBN 978-0-931464-85-0, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Weston, Donna; Bennett, Andy (2013), Pop Pagans: Paganism and Popular Music, New York ve Londra: Routledge, ISBN 978-1-84465-647-9, 17 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Wolkstein, Diane; Kramer, Samuel Noah (1983), Inanna: Queen of Heaven and Earth: Her Stories and Hymns from Sumer, New York City, New York: Harper&Row Publishers, ISBN 978-0-06-090854-6
Ziolkowski, Theodore (2012), Gilgamesh among Us: Modern Encounters with the Ancient Epic, Ithaca, New York ve Londra, Ingiltere: Cornell University Press, ISBN 978-0-8014-5035-8, 9 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 13 Temmuz 2021
Konuyla ilgili yayınlar
Black, Jeremy (2004). The Literature of Ancient Sumer. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-926311-0. 26 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021.
"The Electronic Text Corpus of Sumerian Literature". Faculty of Oriental Studies, University of Oxford. 2003. 23 Ağustos 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi.
Fulco, William J., S.J. "Inanna." In Eliade, Mircea, ed., The Encyclopedia of Religion. New York: Macmillan Group, 1987. Vol. 7, 145–146.
Halloran, John A. (2009). "Sumerian Lexicon Version 3.0". 16 Ocak 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi.
Maier, John R. (2018). "Gilgamesh and the Great Goddess of Uruk". Suny Brockport Ebooks. 30 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2021.
Stuckey, Johanna (2001), "Inanna and the Huluppu Tree, An Ancient Mesopotamian Narrative of Goddess Demotion", Devlin-Glass, Frances; McCredden, Lyn (Ed.), Feminist Poetics of the Sacred, American Academy of Religion, ISBN 978-0-19-514468-0
Eşnunna'da bulunan İştar'ın Babil pişmiş toprak kabartması (MÖ 2. binyılın başlarında)
Mari, Suriye'de bulunan vazo tutan bir tanrıça heykeli ki bu, muhtemelen İştar'ın gerçek boyutlu heykelidir (MÖ on sekizinci yüzyıl)
Larsa'da bulunan kanatlı İştar'ın pişmiş toprak kabartması (MÖ 2. binyıl)
İştar'ın Ennigaldi-Nanna'nın müzesinde sergilenen ve bir yay tuttuğunu gösteren steli (MÖ sekizinci yüzyıl)
İştar'ın Palmira'da bulunan ve hizmetçisiyle birlikte yer aldığı Helenleştirilmiş yarım kabartma heykeli (MS üçüncü yüzyıl)
