Jakov Blažević
Data i miejsce urodzenia | 24 marca 1912 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 10 grudnia 1996 | ||
Zawód, zajęcie | polityk, prawnik | ||
Narodowość | chorwacka | ||
Alma Mater | Uniwersytet w Zagrzebiu | ||
Partia | |||
|
Jakov Blažević (ur. 24 marca 1912 w Bužimiu, zm. 10 grudnia 1996 w Zagrzebiu) – chorwacki i jugosłowiański polityk komunistyczny i prawnik[1].
Życiorys
W 1936 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Zagrzebiu. Zawód wykonywał w Gospiciu[1].
W 1928 roku został członkiem Komunistycznej Partii Jugosławii (KPJ). Działał na obszarze Liki. W 1940 roku wszedł w skład KC KPJ. W trakcie II wojny światowej współorganizował antyfaszystowski ruch oporu w Chorwacji. W 1943 roku został członkiem ZAVNOH (Zemaljsko antifašističko vijeće narodnog oslobođenja Hrvatske). W 1944 roku pełnił funkcję pierwszego prezesa Sądu Najwyższego ZAVNOH[1].
W latach 1945–1948 był pierwszym prokuratorem Chorwacji. Był oskarżycielem w procesie kardynała Alojzego Wiktora Stepinaca. W latach 1953–1962 był przewodniczącym rady wykonawczej Zgromadzenia Socjalistycznej Republiki Chorwacji, a w latach 1967–1974 przewodniczącym tegoż zgromadzenia. W latach 1969–1972 był członkiem prezydium Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii. W trakcie Chorwackiej Wiosny był zwolennikiem nurtów reformatorskich, jednak w 1971 roku opowiedział się za frakcją konserwatystów i brał udział w tłumieniu ruchów demokratycznych w Chorwacji. W latach 1974–1982 był przewodniczącym prezydium Socjalistycznej Republiki Chorwacji[1].
W 1976 roku opublikował pamiętnik pt. Tražio sam crvenu nit[1].
Przypisy
- p
- d
- e
Premierzy Niepodległego Państwa Chorwackiego |
|
---|---|
Przewodniczący Rady Wykonawczej Socjalistycznej Republiki Chorwacji[A][B] |
|
Premierzy Republiki Chorwacji |
|
- ↑ a b c Od czasu II wojny światowej do 25 czerwca 1991 Republika Chorwacji była częścią Jugosławii
- ↑ Nazwa państwa w latach 1963–1990, wcześniej Federalne Państwo Chorwacji (1943–1946) i Ludowa Republika Chorwacji (1946–1963)
- ↑ Jako premier (1945–1953), następnie jako przewodniczący Rady Wykonawczej (1953)