Ten artykuł od 2019-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Ludwik II de Valois (ur. 5 października 1377, zm. 29 kwietnia 1417 w Angers) – książę Andegawenii, hrabia Maine, Prowansji, Forcalquier i Piemontu, pretendent do tronu Neapolu, najstarszy syn Ludwika I, księcia Andegawenii, i Marii, pani de Guise, córki Karola, hrabiego Blois.
Po śmierci swojego ojca w 1384 r. odziedziczył wszystkie jego tytułu i pretensje do królestwa Neapolu. W 1386 r. zmarł konkurent Andegawenów do władzy w Neapolu, Karol III z Durazzo. Królem został jego syn Władysław. Ludwikowi II udało się uzyskać wsparcie antypapieża Klemensa VII, który 1 listopada 1389 r. koronował Ludwika na króla Neapolu. Rok później Ludwik wyprawił się do Italii i wygnał Władysława z Neapolu.
Ludwik kontrolował królestwo Neapolu do 1399 r., kiedy to został wyparty zeń przez Władysława. Pozostał jednak w Italii i kontynuował wojnę z konkurentem. W 1409 r. odbił z rąk Władysława Rzym. W 1411 r., jako sojusznik antypapieża Jana XXIII, pokonał Władysława pod Roccasecca. Wkrótce jednak Ludwik utracił poparcie Neapolitańczyków i powrócił do Francji. Zmarł w 1417 r. w zamku Angers i tam został pochowany.
2 grudnia 1400 r. w Arles poślubił Jolantę (1384 – 14 listopada 1443), córkę króla AragoniiJana I Myśliwego i Jolanty, córki Roberta I, księcia de Bar. Małżeństwo to dało Ludwikowi i jego potomkom prawa do tronu Aragonii. Ludwik i Jolanta mieli razem trzech synów i trzy córki:
Ludwik III (25 września 1403 – 12 listopada 1434), książę Andegawenii