|
Data i miejsce urodzenia | 23 sierpnia 1950 Akwileja |
Pozycja | pomocnik |
Kariera juniorska |
|
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 1967–1968 | Aquileia | | | 1968–1972 | SPAL 2013 | 66 | (0) | 1972–1974 | Foggia Calcio | 51 | (5) | 1974–1975 | Novara Calcio | 33 | (1) | 1975–1978 | Foggia Calcio | 92 | (6) | 1978–1980 | Udinese Calcio | 59 | (7) | 1980–1981 | UC Sampdoria | 33 | (1) | 1981–1982 | Vicenza Calcio | 31 | (4) | 1982–1983 | SS Robur Siena | 24 | (1) | 1983–1984 | AS Pro Gorizia | 32 | (8) | 1984–1985 | Opitergina Oderzo | | | |
Kariera trenerska |
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Luigi Delneri (nazwisko często pisane „Del Neri”[1], ur. 23 sierpnia 1950 w Akwilei) – włoski trener piłkarski i piłkarz.
Kariera
Piłkarz
Delneri w „poważnej” piłce zadebiutował już w wieku 16 lat w drużynie SPAL. Następnie grając w Novarze i US Foggia przeniósł się do Udinese Calcio, z którym wywalczył awans do Serie A – najwyższej ligi we Włoszech.
Kolejnymi jego klubami były: UC Sampdoria, Lanerossi Vicenza, AC Siena, Pro Gorizia, aż w końcu zakończył karierę w amatorskim zespole z Oderzo. Miał wtedy 35 lat.
Trener
Po zakończeniu zawodniczej kariery w Oderzo, Luigi wziął się za szkolenie miejscowego zespołu. W 1996 roku trafił do grającej w Serie D drużyny z Gorycji. Rok później szkolił zawodników Partinicaudace, a następnie występujące w Serie C2: Teramo, Ravennę, Novarę i Nocerinę, z którą wywalczył awans do Serie C1.
Kolejnym klubem, który objął była Ternana Calcio. W ciągu dwóch sezonów zespół ten awansował z Serie C2 do Serie B. Po tym osiągnięciu został pozyskany przez grające w Serie A Empoli FC, jednak z pracą pożegnał się bardzo szybko – jeszcze przed startem sezonu. Wrócił więc do drużyny z Terni.
W 2000 podpisał kontrakt z Chievo Werona, grającym na zapleczu włoskiej ekstraklasy. Dzięki temu zespół ten całkowicie się odmienił, awansując do Serie A i po pierwszym sezonie w jednej z najlepszych lig świata do Pucharu UEFA.
Po tym sukcesie, w lecie 2004 roku objął obrońcę tytułu Ligi Mistrzów – FC Porto, jednak powtórzyła się historia z Empoli i Delneri bardzo szybko pożegnał się z pracą w Portugalii. Przez to powrócił do swojej ojczyzny. W październiku rozpoczął pracę w AS Romie, zastępując Rudiego Völlera. Jednak w trakcie sezonu, po serii porażek pożegnał się z pracą w Rzymie.
W 2005 roku przyjął propozycję US Palermo, w którym rozpoczął pracę, dzięki której zespół ten awansował do Pucharu UEFA. W kolejnym sezonie jego drużyna znakomicie rozpoczęła rozgrywki, pokonując między innymi: 3-2 Inter Mediolan i kwalifikując się do fazy grupowej Pucharu UEFA. Niestety potem coś poszło nie tak i drużyna stopniowo traciła dobrą pozycję w tabeli Serie A. W styczniu roku Delneri został zwolniony.
16 października 2006 Włoch powrócił do Chievo, zastępując Giuseppe Pillona. Pomimo dobrego początku, Delneri nie uratował swojej drużyny przed spadkiem do Serie B, przegrywając w ostatniej kolejce 0-2 z Catanią.
W czerwcu 2007 objął posadę szkoleniowca Atalanty BC, zaś 1 czerwca 2009 został trenerem Sampdorii. Zajął z nią 4. miejsce w tabeli Serie A zapewniające prawo startu w eliminacjach Ligi Mistrzów, a po zakończeniu rozgrywek opuścił klub. W sezonie 2010/2011 był trenerem Juventusu[2]. 22 sierpnia 2010 zdobył z Juventusem pierwszy puchar Trofeo Berlusconiego wygrywając po karnych 5-4 z Milanem. 23 maja 2011 został zwolniony z funkcji trenera Juventusu.
Statystyki
Drużyna | Od | Do | Wyniki |
M | Z | R | P | % Zwyc. |
Chievo Werona | 1 lipca 2001 | 30 czerwca 2004 | 114 | 44 | 36 | 34 | 38.6 |
AS Roma | 1 lipca 2004 | 13 marca 2005 | 37 | 12 | 9 | 16 | 32.43 |
UC Sampdoria | 1 czerwca 2009 | 17 maja 2010 | 38 | 19 | 10 | 9 | 50.00 |
Juventus F.C. | 19 maja 2010 | 23 maja 2011 | 35 | 13 | 14 | 8 | 37.14 |
Przypisy
- ↑ Minguzzi Gino: Per favore, chiamatelo Gino Delneri. corriere.it. [dostęp 2003-01-19]. (wł.).
- ↑ Serie A. Luigi Del Neri nowym trenerem Juventusu [online], www.sport.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
Kariera szkoleniowa
- Vivi (1910–11)
- Masprone (1911–14)
- Komisja techniczna (1914–15)
- Komisja techniczna (1919–20)
- Bascheni (1920–21)
- Komisja techniczna (1921–22)
- A. Friedmann (1922–24)
- Molnár (1924–25)
- Schoffer (1925–26)
- Komisja techniczna (1926–27)
- Fagiuoli (1927)
- Bekey (1928)
- Bascheni (1928–29)
- Kuttik (1929–32)
- Stanzel (1932)
- Pallotta (1933)
- Bekey (1933–34)
- E. Chiecchi (1934–35)
- Capra (1935–36)
- Vaniczek (1936–38)
- G. Chiecchi (1939)
- Peics (1939)
- G. Chiecchi (1940–41)
- Stürmer (1941–42)
- Bosio (1942–44)
- Bosio (1945–46)
- Vaniczek (1946–47)
- Biagini (1947–49)
- Székely (1949)
- Piccioli (1950–52)
- Lelovics (1953)
- Rossetto (1953)
- Ferrero (1954)
- Piccioli (1955)
- Allasio (1955)
- Piccioli (1955–58)
- Bonizzoni & Tavellin (1958)
- G. Viani (1958)
- V. Viani (1958–59)
- Tavellin (1959)
- Olivieri (1959–60)
- Bizzotto (1960–61)
- Biagini (1961–62)
- Tavellin (1962)
- Facchini (1962–64)
- Biagini (1964)
- Tavellin (1964)
- Cadè (1964–65)
- Tognon (1965–66)
- Pozzan (1966–67)
- Liedholm (1967)
- Liedholm-Pozzan (1967–68)
- Cadè (1968–69)
- Lucchi (1969–70)
- Pozzan (1970–72)
- Cadè (1972–75)
- Mascalaito (1975)
- Pozzan (1970–72)
- Cadè (1972–75)
- Mascalaito (1975)
- Valcareggi (1975–78)
- Chiappella (1978–79)
- Veneranda (1979–80)
- Cadè (1980–81)
- Bagnoli (1981–90)
- Fascetti (1990–92)
- Liedholm-Corso (1992)
- Reja (1992–93)
- Mutti (1993–94)
- Montana (1994)
- Mutti (1994–95)
- Perotti (1995–96)
- Cagni (1996–98)
- Maddè (1998)
- Prandelli (1998–2000)
- Perotti (2000–01)
- Malesani (2001–03)
- Salvioni (2003)
- Maddè (2003–04)
- Ficcadenti (2004–07)
- Ventura (2007)
- Colomba (2007)
- Pellegrini (2007–08)
- Sarri (2008)
- Pellegrini (2008)
- Remondina (2008–10)
- Vavassori (2010)
- Giannini (2010)
- Mandorlini (2010–15)
- Delneri (2015–16)
- Pecchia (2016–18)
- Grosso (2018–19)
- Aglietti (2019)
- Jurić (2019–21)
- Di Francesco (2021)
- Tudor (2021–22)
- Cioffi (2022)
- Bocchetti (2022)
- Zaffaroni (od 2022)
|