Rejon koczeniewski
Rejon | |||||
| |||||
Państwo | Rosja | ||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Siedziba | Koczeniewo | ||||
Powierzchnia | 5 072 km² | ||||
Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość | 9,2 os./km² | ||||
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego | |||||
| |||||
Strona internetowa |
Rejon koczeniewski (ros. Коченёвский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
Historia
Początki rosyjskiej obecności na terenach dzisiejszego rejonu koczeniewskiego sięgają połowy XVII wieku[2]. Osada Koczeniewo nadające nazwę regionowi pojawia się na mapach już w 1640 roku[2]. W XVIII wieku wytyczony zostaje trakt handlowy prowadzący przez te tereny, co sprawia, że wokół niego zaczynają rozwijać się kolejne osiedla ludzkie[2]. Kolejna faza rozwoju przychodzi wraz z poprowadzeniem przez te ziemie Kolei Transsyberyjskiej, co sprawia, że Koczeniewo i otaczające je wioski zyskują ważne znaczenie transportowe i handlowe[2]. W 1907 roku towary przechodzące przez ten rejon były mniejsze jedynie od tych przeładowywanych w Omsku[2]. W czasach reform Piotra Stołypina rusza na ten teren akcja osadnicza, zwiększa się tym samym liczba ludności zamieszkująca region[2]. W okresie rosyjskiej wojny domowej teren zostaje zajęty przez rząd podległy admirałowi Aleksandrowi Kołczakowi, a następnie przechodzi w ręce bolszewickie. 12 września 1924 roku Syberyjski Komitet Rewolucyjny powołuje do życia rejon koczeniewski[3]. Składał się on z 72 osiedli, skupionych wokół 27 wiejskich rad, a zamieszkany był przez 41 313 ludzi[3]. Znajdowało się tu 26 szkół publicznych, do których uczęszczało 2100 uczniów, do tego mieściły się tu 40 wiejskie czytelnie[3]. Przemysł na tym terenie był słabo rozwinięty, mimo znaczenia transportowego, produkowano głównie masło, przetwarzano żywność, mieściły się tu drobne zakłady rzemieślnicze oraz wytwórcze[3]. Znajdował się tu także urząd pocztowy i telegraf oraz szpital[2]. Jeszcze w 1919 roku bolszewicy podjęli próby kolektywizacji rolnictwa, ale wojna domowa, a później Nowa Polityka Ekonomiczna zmusiły do odsunięcia tych planów na przyszłość[3]. Faza forsownej stalinowskiej kolektywizacji miała miejsce w latach 1929-1935[2]. W 1940 roku w dyspozycji lokalnych kołchozów znajdowało się 202 traktorów i 124 kombajny, a także hodowano w nich 9389 sztuk bydła oraz 15 462 owce[2]. Po niemieckiej agresji na Związek Radziecki w 1941 roku ewakuowano tu kilka zakładów przemysłowych z zachodu kraju[2]. Po wojnie rozwijano nadal rolnictwo. W 1963 rejon składał się z 2 osiedli typu miejskiego i 9 osiedli wiejskich[3]. 13 marca 1963 roku rejon koczeniewski został zlikwidowany, ale już 18 stycznia 1965 powrócił na administracyjne mapy obwodu nowosybirskiego[3].
Charakterystyka
Rejon koczeniewski położony jest w środkowej części obwodu nowosybirskiego, w odległości około 60 kilometrów od obwodowej stolicy, miasta Nowosybirsk[4]. Położenie w niedalekiej odległości od Nowosybirska oraz obecności stacji Kolei Transsyberyjskiej sprawia, że region ten dynamicznie się rozwija[4]. Obszar rejonu składa się z trzech części: północnej porośniętej tajgą, środkowej z lasami oraz południowej o charakterze stepowym[5]. Różnice te sprawiają, że rejon nie jest jednorodny pod względem rolnictwa[5]. Głównie zasoby naturalne rejonu koczeniewskiego to: torf, żwir oraz sapropel[6]. Jest on także bogaty w wody mineralne, a na jego obszarze znajduje się fragment jednego z rezerwatów przyrody[6].
Mieszkańcy rejonu koczeniewskiego żyją przede wszystkim z rolnictwa oraz hodowli bydła i drobiu, a także rybołówstwa[5][7]. Na terenie rejonu znajduje się kilkanaście dużych zakładów rolniczo-hodowlanych, których obroty sięgają setek milionów rubli rocznie[7]. Działa tu też 18 średnich i dużych zakładów przemysłowych, które zajmują się przede wszystkim przetwarzaniem produktów rolniczych i zwierzęcych, są to m.in. producenci mrożonych warzyw, masła czy pieczywa[8]. Znajdują się tu także przedsiębiorstwa powiązane z przemysłem naftowym, a także wytwarzające cegły i przetwarzające produkty drzewne[8]. Na terenie rejonu znajduje się 46 szkół publicznych różnego typu, 41 klubów kulturalnych, kina, muzeum rejonowe oraz 26 bibliotek[5]. Opiekę zdrowotną zapewnia 6 szpitali, 3 kliniki różnego typu oraz 36 innych placówek medycznych[5]. Administracyjnie podzielony jest on na 2 osiedla typu miejskiego i 14 osiedli typu wiejskiego. Łączna długość dróg na tym obszarze wynosi 254,1 kilometrów, z czego drogi o utwardzonej nawierzchni to 241,1 kilometrów[9]
Demografia
Wiadomości ogólne
Według statystyk federalnych na obszarze rejonu w 2010 roku zamieszkiwało 46 753 mieszkańców[1]. Natomiast w 1998 roku liczba ta wyniosła 48 700 ludzi[5]. W ostatnich kilku latach liczba ludności na terenie ziemi koczeniewskiej powoli wzrasta[8]. Średnia miesięczne wynagrodzenie także rośnie, w 2008 roku wynosiło ono 8 608 rubli, a w 2010 roku już 13 183 rubli[8].
Liczba ludności w ostatnich latach
Rok | Liczba ludności |
---|---|
1998 | 48 700 |
2007 | 46 484 |
2008 | 46 607 |
2009 | 46 652 |
2010 | 46 753 |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Gks.ru: Численность населения Российской Федерации по городам, поселкам городского типа и районам на 1 января 2010 года. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i j Region.newsib.ru: Коченёвский район: История. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g Kochenevo.nso.ru: Общая информация. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Коченёвский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-26)]. (ros.).
- ↑ a b c d e f Loi.sscc.ru: Коченёвский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-29)]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Коченёвский район: Ресурсы. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Коченёвский район: Сельское хозяйство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Region.newsib.ru: Коченёвский район: Промышленность. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Коченевский район. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- p
- d
- e
Stolica | |
---|---|
Miasta | |
Rejony |
|